Zondagavond-blues
Ik heb een stalker. Een hufter die mij ongewenst intimideert, langzaam besluipt en bespringt op momenten dat ik er niet van gediend ben. Je weet wel, als zo’n smeerpijp in de kroeg die je al een half uur staat uit te kleden met zijn ogen. Beeld er voor de vorm ook maar een kwijlende tong bij. En dan, als je langsloopt om even naar de WC te gaan, graait ‘ie gretig naar je kont. Een actie die hij al duizend keer in z’n schedel heeft afgespeeld en waar ik al duizend keer bang voor was. Gevalletje #metoo.
Zo voelt de zondagavond voor mij ook een beetje. Ik merk dat er iets aan het loeren is om toe te slaan, maar ben toch altijd verbaasd als het er is. De vervelende kontenknijper die op de loer ligt? Dat is de zondagavondblues met z’n grijpgrage handjes.
De zondagavondblues, -dip, -smeerlap of hoe je ‘m ook wil noemen, speelt op rond het moment dat ik de mand induik. Zondagavond dus. Mijn benen denken op een festival te staan en willen alleen maar rondjes lopen. Mijn hoofd denkt alle wereldproblemen in een nacht wel even op te lossen. De tijd denkt: 3 uur slaap is wel genoeg voor Wies.
Het is iets onbestemds. Een onrustig gevoel want: je m-o-e-t genieten van het weekend. Ook van het kleine restje op zondagavond. Van het idee dat het weekend bijna op is en de week weer gaat beginnen, word ik een beetje rusteloos en droevig. Aan mijn baan ligt het niet hoor, die vind ik leuk genoeg.
Mijn hoofd snapt er alleen geen snars van dat het niet nodig is om elke afspraak komende week mentaal voor te bereiden. Hele gesprekken worden preventief gevoerd in mijn hoofd. Tot aan de grappen, handgebaren en de ‘wil je nog koffie?’ aan toe. Mijn ‘voorbereidingen’ verlopen in werkelijkheid natuurlijk nooit zoals ik had bedacht en die grappen ben ik over 8 uur ook alweer vergeten, maar toch.
Gelukkig blijk ik niet de enige te zijn. Bijna 70% van de werkende medemensch heeft op zondag last van ‘da blues’, kwam ik achter tijdens het schrijven van dit stuk. De social jetlag wordt ‘ie ook wel genoemd. Zou iets met het alcoholgebruik en laat naar bed gaan op vrijdag en zaterdag te maken kunnen hebben. Bewezen is het niet, dus die wetenschappelijke onderbouwing (of het gebrek eraan) laat ik lekker hangen.
Het enige dat ik blijf doen is hopen dat die zak van Klaas Vaak vanavond een keer wél goedgevuld is met slaapzand. Verder ben ik benieuwd… Zijn er meer mensen die gemetoo’d worden door de zondagavond en zo ja, hoe ga jij hiermee om? Durf te vragen enzo.
Welterusten!
He Wies, heb ik heel veel last van gehad toen ik een baan had van 9 uur per dag en de bus moest hebben van 07.00 uur. Zondagavond was eigenlijk al verpest met het idee dat ik zo vroeg op moest, ik zag mijn wekker ieder uur aangeven. Het is nooit overgegaan, de baan daar heeft een klein jaar geduurd.
Weg scheuten in mijn lijf, weg zondagavondblues.
Geef die stalker een klats, weg ermee.