Zeg JA tegen NEE zeggen

“Wies, wil je even de tafel dekken?” zeuren mijn ouders. “De vaatwasser inruimen?”, “De honden uitlaten?”, “En eten geven? Gisteren deed je zusje het al”. “Neeeeheeeee” zeur ik terug. Geen zin in. Geen schuldgevoel ook. Toch doe ik het, want ja, het zijn je ouders. En je schijnt soort van te moeten gehoorzamen als elfjarige, ook al spendeer je je kostbare vrije tijd het liefst MSNnend terwijl je de telefoonlijn bezet houdt. Of klierend met je zusjes.

Hoe simpel als 1, 2, 3 het magische drieletterwoord over mijn lippen schalmde in de tijd dat kwantiteit belangrijker was dan kwaliteit van het begrip ‘nee’. Soms zelfs in zodanig grote hoeveelheden tegelijk dat mijn stembanden overbelast raakten: “nee nee nee nee en nog eens nee. Ik wil het niet doen pap. Zoek maar iemand anders die je wil helpen met brandhout voor de kachel sjouwen”. Mooie tijden.

Tijden waarin ‘nee’ zonder moeite, schaamte of schuldgevoel over m’n tong rolde. Nu piep ik wel anders. Het tegenovergestelde om precies te zijn. ‘Ja’ tegen alles en iedereen. “Wies, wil je even mijn CV vormgeven?”, “Mijn motivatiebrief doorlezen?”, “Foto’s bewerken voor mijn LinkedIn profiel?”, “de hele week met me afspreken?”, “Mijn website bouwen en alle teksten schrijven? Oh, en mijn konijn eten geven als ik op vakantie ben”. “NEE” schreeuwt elke celmembraan in m’n lichaam. “ja, tuurlijk!”, zegt mijn de opening tussen neus en kin. Want stel je voor dat ze boos worden als ik nee zeg? Me stom, arrogant of egoïstisch vinden?

En toch weiger ik nee te zeggen. Zelfs als ik weet dat ik er eigenlijk niet zo veel zin in heb. Naast een fulltime baan, een sociaal leven, een blog, een wereld die aan mijn voeten ligt, een goedgevuld wijnrek waar ik gebruik van moet maken, een sportpas waarbij ik die 25 euro per maand er écht uit wil hebben en last but not least, een goudvis (oké, die mijn huisgenoot verzorgt). Nee zeggen is voor mij (en misschien ook voor jou) als kwantummechanica voor een alfapersoon. Toch schijn je er je voordeel mee te kunnen doen. Want waarom zeggen we ja als we nee denken? We hebben maar zo kort op deze aardkloot, dus we kunnen maar beter genieten van de ‘fuck yeah’s’ in plaats van onze tijd te verdoen aan de ‘hell no’s’. Al is dit toch wel iets makkelijker gezegd dan gedaan.

DUS, sta jij nou op het punt om volmondig ja te zeggen terwijl je harses nee roepen en het idee alleen al al jouw levenslust uit je zuigt? Tatoeëer de volgende wijsheid dan op de binnenkant van je hand (of zet ‘m op een tegeltje): Nee zeggen tegen een ander is ja zeggen tegen jezelf. En nu door.