Word ik Vegan?
Frikandellen, steak tartare, crunchy kipvingers of uitgebakken bacon, je mag me er midden in de nacht voor wakker maken. (En dat zegt heel veel bij mij). Ik hóu van vlees. Samen met kaas is het mijn lievelings aller tijden. Een gevoelig puntje, zeker nu de Cowspiracy en Before the Flood documentaires je om de oren vliegen. ‘Stop met vlees eten, de aarde gaat eraan!’. Het heeft tot nu toe geen effect gehad op mijn carnivoorschap. Totdat ik deze week voor het eerst overtuigd werd door het meest voor de hand liggende argument: dierenleed.
Op de middelbare school heb ik bij maatschappijleer meerdere documentaires gezien over vlees. Met kippetjes die met hun hals langs scherpe messen werden geslingerd en snoezige gele kuikentjes die op een loopband werden gesmeten. En toch bleef ik het eten. Tja, die kippies, wat merken die er nou van? Ik was sowieso meer een paardenmeisje. Ik was jong, onwetend en had honger.
Tegenwoordig kan je er niet meer omheen. Zoals ik al zei, de documentaires vliegen je om de oren. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet echt warm of koud word van de klimaatverandering. Ja, ik vind het heel heftig om te zien hoe gigantische stukken van ijskappen afbreken en hoe het van de een op de andere dag van -5 naar 12 graden kan gaan, maar het voelt als een ver van mijn bed show. En je mag gaan schreeuwen hoe egoïstisch, naïef en onnozel dat is, maar ik kom er niet door in beweging. Ik kijk de documentaires, schrik me een ongeluk, voel me even een paar dagen kut en schuldig, maar pak mijn leven daarna gewoon weer op en eet gewoon weer mijn biefstukje. Totdat ik deze week een artikel las op De Correspondent.
Je kan het dom noemen, dat ik ga zitten janken om kleine roze varkentjes die hun moeder missen en smachten naar een beetje liefde en aandacht, maar ik kon het niet wegslikken.
In de kop stond dat je na het lezen van het artikel in één klap vegetariër zou worden. Ik was sceptisch, het zal wel weer over de global warming gaan of inzoomen op afschrikwekkende beelden van dode dieren. Dat laatste klopte, maar niet om puur en alleen angst in te boezemen, maar om het dierenleed uit te lichten. De afgelopen tijd zijn we namelijk steeds verder in onderzoek naar emoties bij dieren. Ze blijken opzienbarend veel dezelfde emoties te hebben als wij. Ook blijken varkens intelligenter dan peuters en kunnen koeien rouwen. De onderzoeken zijn nog zo jong, dat je niet verbaast op moet kijken als in de toekomst blijkt dat er een hele hoop diersoorten veel en veel intelligenter en gevoeliger zijn dan wij. En die hebben wij dan allemaal afgeslacht.
BAM. Toen pas sloeg het bij mij in. Je kan het dom noemen, dat ik ga zitten janken om kleine roze varkentjes die hun moeder missen en ondertussen volgepropt worden met zooi terwijl ze smachten naar een beetje liefde en aandacht, maar ik kon het niet wegslikken. De tranen rolden over mijn wangen. En het argument ‘Ach, het zijn maar dieren’, gaat dus totaal niet meer op. Dus sorry Moeder Aarde, maar die beessies zelf hebben me toch meer overtuigd minder vlees te gaan eten dan jij.
Ben ik dan nu opeens vegan? Nee. Ik denk ook niet dat vlees eten an sich zo slecht is, maar vooral de industrie en de manier waarop het bewerkt wordt (sorry broertje). Een dartelende koe die een heerlijk leven heeft gehad, maar stikt in een grasspriet kan toch opgegeten worden? En hoe zit dat met vers uit de natuur geschoten wild? Ondanks dat ik begrijp dat je in één keer volledig met alles moet stoppen en dat minder vlees eten nog steeds net zo slecht is (je last inderdaad ook geen kindermishandelingvrije maandag in), weet ik dat mij dat niet 1,2,3 gaat lukken. Selectief en minder vlees eten vind ik in ieder geval een begin en zo zal ook ik langzaamaan de aarde gaan redden. Leo di Caprio, bel je me?
Ps. Ik ben geen wetenschapper, dus val me er niet op aan. Dit is puur mijn eigen emotie en gevoel, net als dat van een roze varkentje. Het artikel lees je trouwens door hier te klikken. Je bent gewaarschuwd.
Alle beetjes helpen.
Mooi eerlijk artikel en heel erg herkenbaar.. Merk zelf dat ik het (als echt echte vleeseter) er steeds moeilijker mee krijg.. De aarde gaat toch naar zijn grootje, wat we er nu dan ook nog aan willen veranderen. Maar die dieren, die raken toch echt die snaar… Laatst zag ik een deel van Racing Extinction, ging ik zelfs onstopbaar huilen om vissen… ja echt, VISSEN..? Wat kan je daar nou voor gevoel bij hebben, en toch gebeurde het..
Ik denk dat bewustwording het belangrijkste is..