Wat je later wilt worden

Wat ik later wil worden als ik groot ben? Simpel. Dolfijnentrainer. Gecombineerd met een glansrijke carrière als koorddanseres en actrice. Moet wel lukken toch? Ik zie de instemmend knikkende hoofden van de kinderen uit groep drie nog voor me. Een haalbaar carrièreplan leek me.

Toen het puntje bij paaltje kwam zag ik op en neer rijden naar Dolfinarium Harderwijk niet bepaald zitten. Ik bleek te onhandig voor een loopbaan als koorddanseres, en werd mijn verzoek tot louter blauwe m&m’s in de kleedkamer van de filmset niet gehonoreerd. Tja, dan houdt het op hé. En dan begint de keuzestress.

Hoe simpel het vroeger allemaal was (iets met: alles was vroeger beter enzo), hoe oneindig alle keuzemogelijkheden nu zijn. Vroeger werd je bakker, dokter of boer. Nu staat er een gigantisch assortiment aan opties voor je kanes. Een studie Keltische Culturen? Semitische Talen? Commerciële Theologie? Kies maar, let the besluiteloosheid begin! Een jaar geleden haalde ik de master Media Psychology. Juist, ook zoiets specifieks waarvan niemand nou eigenlijk echt begrijpt wat je daar uitgevreten hebt. ‘Het maakt ook niet uit wat je kiest, als je maar je ‘passie’ vindt’ krijg je te horen. En dan die passie nog volgen ook. Maar dan ben je afgestudeerd, en heb je eigenlijk geen flauw idee wat die hele passie is. En je doel. En wat je nou wil worden. En hoe je daar op godsklerewijze achter gaat komen. Joost mag het weten.

Ik ben, net als veel mede-twintigers, al een tijd lang op zoek naar hoe ik mijn leven vorm wil gaan geven in de grotemensenwereld. Welke stappen ik moet zetten om succes te behalen, welke doelen ik wil bereiken om écht gelukkig te zijn en mijn droombaan te krijgen. De wereld aan je voeten. Het liefst meteen succes, sterk in mijn schoenen en weten waar ik mee bezig ben. Want als ik social media mag geloven heeft iedereen het voor elkaar, dus ik moet ook wel weten wat ik wil, toch? Maar zo makkelijk is dat allemaal niet. Twijfelen is mijn middle name en soms heb ik werkelijk geen idee waar ik mee bezig ben of hoe ik er beland ben.

Toch heb ik ontslag genomen bij het bedrijf waarvoor ik nu al 2,5 jaar werk en had ik gisteren mijn laatste dag. Volgende week begin ik bij NPO3, en ik vind het retespannend. Is dit mijn passie? Mijn droom? De baan van mijn leven? Mijn einddoel? Ik heb geen flauw idee. Het gaat, lekker cliché, om de weg er naar toe. En de afslag die ik nu genomen heb, lijkt op dit moment verdomd interessant. Waar die weg naartoe leidt? Ik laat me graag verrassen. Een ding weet ik wel: dolfijnentrainer zal ik in ieder geval nooit worden.