Talent gezocht

Welke Tv-zender je ook op zet, de talentenshows vliegen je om de oren. Of je nou kan zingen, dansen, bakken of fotograferen, voor alles is een show. Holland’s got too much Talent.

Het lijkt of tegenwoordig alle kinderen worden geboren als natuurtalenten. En niet in één specifiek ding, nee, in alles. Ze zijn vijf als ze vloeiend Russisch en Frans spreken, hebben op hun tiende de hele wereld al gezien en bespelen op de basisschool elk instrument uit een orkest. Daarnaast zingen ze de gemiddelde operazangeres eruit, sporten ze zich de ballen onder hun hockeyrok vandaan en zijn ze ook nog eens ontzettend knap. Of ze verder ook gelukkig zijn en er plezier in hebben, maakt natuurlijk geen barst uit. Zolang mama en papa maar op TV komen.

Toen ik jong was kon niemand echt iets goed. De muzikale ontwikkeling kwam vaak niet verder dan Vader Jacob op de piano en als je dacht dat je goed kon dansen omdat je naar het selectieklasje mocht, hoefde je maar even te wachten tot de rest van je vriendinnen volgden. Je was namelijk gewoon te oud voor de vorige groep. De plaatselijke sportschool openen met je fantastische houtenklaasmoves was vaak het optreden van het jaar. Uitblinken kon hooguit op het schoolplein met je special effect knikkerworp, langst houdende handstand of meesterlijke spiekbrief. Maar geniéten dat we deden!

Mijn hele leven is schrijven, en dan voornamelijk verhalen verzinnen, iets wat ik heel graag doe. Van toneelstukken tot Sinterklaasgedichten en van 21-diner liedjes tot dit soort columns, het gaat me allemaal gemakkelijk af en ik vind het nog leuk ook. Dat durf ik best een talent te noemen. Ook is het een automatisme om mensen en accenten te imiteren. Een vriendinnetje gaf laatst aan dat ze mijn versie van de TV Kantine veruit leuker vindt dan het origineel. Misschien toch iets mee gaan doen. Verder beperken mijn talenten zich vooral tot OCD achtige praktijken. Zo ben ik een ster in opruimen, ordenen en alles wat er bestaat op kleur of categorie te rangschikken. Je kan je bedenken hoe mijn kledingkast eruitziet. Vandaag de dag zijn dit helaas nog geen Tv-show waardige talenten.

Ondanks dat, kan ik er wel veel anderen blij mee maken. Ik hoop namelijk dat ik met mijn taaltalent jullie elke vrijdag aan het lachen, huilen of nadenken krijg. De boekenkast van mijn ouders en het voorraadhok op mijn werk hebben weer veel profijt van mijn OCD-skills. Vroeger heb ik daar zelfs vreemden blij mee gemaakt. Op zaterdag achter de kassa had ik een grote groep vaste klanten die alleen bij mij af wilde rekenen. Niet omdat ik te veel geld teruggaf, maar omdat ik alle boodschappen in nette stapeltjes op de band plaatste. Van zwaar naar licht en van groot naar klein. En dan ook nog eens heel snel. Zo konden ze met gemak en binnen no time hun kar inladen, zonder dat het een race tegen de rolband werd, waarbij ze de zakken chips en koekjes moesten zien te redden van de verplettingsdood. Ik zie hier overigens best potentie voor een nieuwe Tv-show.

Maar oké, er is één skill die ik nog heel erg graag zou willen beheersen. En dat is hakken. Hakken? Ja, hakkûhh. Het wereldberoemde gabberdansje. Ik vond de Happy Hardcore tijd werkelijk fantastisch en het is nog steeds mijn ultieme guilty pleasure. Mijn broer heeft mij tijdenlang geprobeerd de kneepjes van de kale koppendans bij te leren, maar zonder succes. Ik krijg het hakken niet onder de knie. ‘I’ve never learned to dance this fast and I don’t know how to move’. (De echte kenner weet welk nummer dit is*). Alle hulp is overigens welkom.

Als de tijd ooit komt, zal ik de eerste hakkende opruimgoeroe zijn met een zelfgeschreven theatershow, boek of film. Stemmen jullie dan op mij?

*Voor de non-kenners, het komt uit Hardcore Feelings van Charlie Lownoise & Mental Theo. Aanradertje.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren