Stiekem trouwen?

Je hebt van die meisjes die van jongs af aan al weten dat ze willen trouwen. Die ervan dromen een prinsesje te zijn, met Baby Born spelen en op hun 18^e al een volledig draaiboek voor hun huwelijk hebben geknutseld. Ik ben dat niet. Trouwen ontbrak op mijn wensenlijstje, maar daar is sinds afgelopen woensdag verandering ingekomen.

Op woensdag, 21 juni 2017, het begin van de zomer en de langste dag van het jaar, zijn mijn ouders na 23 jaar samen eindelijk officieel een stel. Huh? Ik zie je denken. Lang verhaal kort: Mama en Jan hadden een afspraak gemaakt bij de gemeente voor een partnerschapsregistratie. De reden? Stel dat mama of Jan iets overkomt (afkloppen), dan willen ze het wel goed voor elkaar achterlaten. Op zich best een romantische gedachte, maar mama en Jan vonden het vooral handig. Wat zij even waren vergeten is dat partnerschapsregistratie voor de wet vrijwel hetzelfde is als een huwelijk. Dus soort van trouwen, maar dan zonder de hele ‘poepelegein’ (zoals mama het zou zeggen). Mijn broers en ik moesten uiteraard wel getuigen, maar verder wilden ze er, op een lunch na, niets bijzonders van maken. Daar dachten wij dus anders over. Poepelegein it is!

Kids met een missie

In twee weken tijd hebben wij in het geheim een mini bruiloft gepland. De Whatsapp groep ‘kids met een missie’ werd aangemaakt en de ideeën, url’tjes en inspiratiefoto’s vlogen in het rond. Zonder dat ze ook maar íets door hebben gehad werd woensdag 21 juni een heus bruiloftsfeest. Inclusief gestrooide rozenblaadjes, confettikanonnen, een bruidsboeket, goddelijke bruidstaart, champagne, een officiële fotoshoot en bij thuiskomst uiteraard een romantisch versierd huis.

Illegale trouwlocatie

Het heeft ons een hoop stress opgeleverd (vraag mij alsjeblieft nooit als ceremoniemeester), maar het resultaat was overweldigend. Een dag vol liefde, gieren van het lachen en genieten van elkaars gezelschap. Het was nog beter dan we hadden kunnen plannen en precies zoals wij als familie zijn. We hadden kleding aan waar we ons lekker in voelden, we hebben de ‘trouwlocatie’ ter plekke bedacht en de taart aten we staand van kartonnen bordjes. Geen stijf gedoe, geen strakke schema’s, maar gewoon genieten met een hele hoop gejoel en geblèr. Dat het risico van een illegale trouwlocatie is dat je door een voorbijganger op de vingers wordt getikt of je die confetti wel even op wil ruimen en Jan als kersverse bruidegom nog met een bezem in de weer is geweest, nemen we er met liefde bij. Ook dat hoort bij ons gezin. Het leven met een korreltje zout. Of rijst.

Trouwen

Na deze dag ben ik dus helemaal om. Ik wil dit ook. Ik heb altijd geroepen niet te willen trouwen, maar een liefdesfeest te willen geven. Op het strand in een fladderjurkje met vooral héél, maar dan ook héél veel eten. Goede muziek, veel wijn, kaas en iedereen met een gambaspies en vette spareribbek op de dansvloer. Gewoon lekker luchtig, geen klauwen met geld aan een jurk die je nooit meer draagt, geen vage collega’s of mijlenverre achterneven. Gewoon de harde kern. En dat wil ik dus nog steeds, maar zo’n handtekening zetten met getuigen, taart aansnijden en boeketje gooien blijkt toch ook heel leuk te zijn. Maar naam zal ik nooit veranderen, ik ben Vivian Paarlberg en dat blijf ik. Maar wat trouwen betreft ben ik nu wat milder gesteld. Ik weet alleen niet of ik zelf zin heb het te regelen, dat mijn ouders van niks wisten was misschien nog wel het leukste van alles. Maar dat is een zorg voor later.

Oja, je bent nu natuurlijk benieuwd wie het boeket heeft gevangen. Je raadt het al. Hieronder heb je het bewijsmateriaal. Nu alleen nog de bruidegom…