Sorry dat ik sorry zeg

Met moeite pers ik het vijfletterwoord over mijn lippen. Ik kijk mijn zusje niet aan en zucht ‘hmmmsorry’. “En nu alsof je het meent, Wies”, blèrt mijn moeder die eruit ziet alsof ze op ontploffen staat. Even voor de duidelijkheid: dit was zo’n 18 jaar geleden voordat ik mijn carrièreswitch maakte. Ik was toentertijd dé gedoodverfde hairstylist en personal lifestyle fashion coach met plastisch chirurgische skills van Barbieland. De Barbie van mijn zusje had zojuist een gratis full body make over gewonnen. Hoewel ik zeer tevreden was over het resultaat (een lekkere korte, pittige coupe, twee neuspiercings en een face-tattoo), was dit fiasco de ondergang van mijn succesvolle onderneming. En daar moest ik sorry voor zeggen. Ergens wel terecht, nu ik er zo op terugkijk.

Sorry zeggen voor iets wat je zelf veroorzaakt hebt is noodzakelijk, en toegeven is op sommige momenten essentieel. Toch betrap ik mezelf erop dat 80% van mijn sorry’s bestaat uit onnodige, totaal overbodige sorry’s. “Sorry, maar mag ik misschien bestellen”, “Sorry, mag ik er even langs”, “Sorry, ik verstond niet wat je zei”, “Sorry, ik heb 40 graden koorts en kan daarom niet afspreken”, “Sorry, ik ben net aangereden door een vrachtwagen en heb daarom die vijf euro nog niet overgemaakt”. Sorry dat ik besta, in hemelsnaam!

Of ik de enige ben met het sorrysyndroom? Zeker niet. Het is een vrouwending. We willen niet vervelend, opdringerig of brutaal overkomen, en ergens komt het natuurlijk omdat we met z’n allen poeponzeker zijn over onszelf. Mijn huisgenootje zegt sorry als ze een stuk pakt van de pizza die ze nota bene 15 minuten geleden zelf in de oven gepropt heeft. Mijn andere huisgenootje zegt zelfs sorry tijdens het voetballen als ze de bal van de tegenstander confisceert. Haar voetbalteam draagt dan ook de uitermate toepasselijke naam ‘FC Geen Sorry’. Vind ik mooi.

Daarom, meisjes, en ook jongens (jullie kunnen er af en toe ook wat van). Het is afgelopen nu met deze onzin. Sorry bewaar je maar voor die keer dat je een glas (of fles) rode wijn over de pasgeverfde muur van een vriendin gooit. Voor de keer dat je iemand echt gekwetst hebt. Of voor die keer dat je het porseleinen servies van je schoonmoeder aan gort gesmeten hebt (al dan niet expres). Want echt, een oprecht excuus, mits goed gebracht, is een mooie vorm van kwetsbaarheid. En daar hoef je geen sorry voor te zeggen.

Is it dan too late to say sorry? Nooit. Maar bedenk dat sorry hetzelfde is als alcohol drinken… soms had het niet gehoeven.