Smalltalk en grootspraak in Los Angeles

Terwijl ik deze Vief’s Vrijdag typ, lig ik op een loungebank in de zon in Hollywood. Achter mij stroomt een watervalletje en soms heb ik even schaduw van een wapperend palmboomblad. Klinkt paradijselijk hè? Valt mee, het is namelijk de tuin van mijn hostel om de hoek van de ietwat ordinaire Walk of Fame. En ik lig daar omdat ik even aan het bijkomen ben van deze vreemde City of Angels.

Waar de auto’s en bewoners dakloos zijn

Ik ben na Miami, New Orleans en Austin nu dus in Los Angeles. De stad waar iedereen beroemd is of het graag wil worden. En ik moet er heel erg wennen. Gisteren heb ik mezelf berucht gemaakt door te gaan lopen van Hollywood naar Beverly Hills. Dat doet dus niemand hier. Ik werd nog net niet uitgelachen. Heel Sunset Boulevard heb ik afgewandeld, langs Château Marmont om een doorgesnoven Lindsay Lohan te spotten (helaas), via Craig’s om een vorkje te prikken met Gigi en Kendall (mislukt) om vervolgens op Rodeo Drive een Céline tas uit te kiezen met Kim Kardashian (ze kwam niet opdagen). Oké, even zonder grappen. Het was allemaal heerlijk om te zien, maar daar blijft het (budgetwise) ook een beetje bij.

Het is voor mij en het merendeel van de wereld voornamelijk een kijkstad. De Bugatti’s en Lamborghini’s racen de straten over en kunnen met moeite alle daklozen ontwijken die hier op elke hoek van de straat liggen. Het is een stad met ultieme contrasten (en gigantisch veel aziaten). Ik vraag mij ook sterk af hoe groot de kans is dat je hier beroemd wordt, ik denk dat dakloos een meer haalbaar doel is. Maar het is bijzonder te zien hoe hard iedereen z’n best doet. Zelfs de Über chauffeur vraagt na een oersaaie rit of ik hem met ‘5 stars’ wil beoordelen.

Aangezien ik na Beverly Hills zo eigenwijs was ook weer terug te willen lopen, op oude Converse gympies wel te verstaan, was het enige wat ik overhield aan een bezoekje Rodeo Drive twee voetzolen vol blaren. Om mijn beblaarden voeten wat rust te geven ben ik de volgende dag met de taxi naar de Santa Monica Pier gegaan. Vervolgens sjokte ik naar Venice Beach (m’n blaar ging open) om daar weer eens lekker ouderwets aan mijn tan te gaan werken. Het is inmiddels alweer twee steden geleden dat ik languit op een handdoek aan zee lag met een goed boek binnen handbereik, en dat kan natuurlijk niet. Even rust dus. Dacht ik.

Slecht acteren leidt tot naaktportret

Dit land is niet voor niets de koning van de smalltalk. Het is echt waar dat íedereen je begroet met “Hey, how are you” alsof het één woord is. Een “Fine, thanks” volstaat trouwens prima. Niemand wacht op je antwoord. Het probleem is dat ik niet echt een ster ben in smalltalk, maar daar trekken ze zich hier niks van aan. In Amerika straalt in je eentje op een handdoek liggen, verscholen achter de bladzijdes van een boek, niet uit dat je rust en ontspanning wil. Nee, hier straalt dat uit dat je een gesprek wil. Tot nu toe heb ik vanaf mijn handdoek al vele ongemakkelijke (soms zelfs topless) gesprekken gevoerd met voornamelijk oudere mannen of rappers met gettoblasters. Zelfs acteren alsof je slaapt, weerhoudt ze er niet van bij je handdoek neer te knielen of zelfs hun handdoek naast je neer te leggen voor een goed gesprek. Dat dit gesprek vaak eenrichtingsverkeer is, valt totaal niemand op. Na drie keer wat knikken en lachen had ik zelfs al een uitnodiging voor een lunch op het dakterras van een ‘bekende’ kunstenaar in de pocket. Hij zou daarna een prachtig kunstwerk á la Kate Winslet in Titanic van me kunnen maken. Ik heb vriendelijk bedankt.

Nu lig ik dus even bij te komen van alle indrukken die deze stad mij geeft. Niet alleen het contrast tussen arm en rijk is hier gigantisch, ook de afstanden. En zo ook mijn verbazing. Ik weet nog niet of ik het hier nou wel of niet leuk vind, maar daar zal ik de komende dagen nog wel achter komen. Waar ik in ieder geval al achter ben, is dat topless zonnen hier niet echt ontspannen is. Die les heb ik geleerd. Maar ik leer daarnaast ook de kunst van de smalltalk en dat vind ik serieus best handig. Een ding is zeker, in Amerika ben je nooit alleen.