Scheldende schreeuwlelijk
‘Never judge a book by its cover’, zegt men weleens. Meestal gaat het dan om iemand die er dom of asociaal uitziet en achteraf tering slim en vriendelijk blijkt te zijn. Dat het stereotype uiterlijk niet matcht met het innerlijk. Voor mij geldt dat ook. Naast dat ik blijkbaar een resting bitch face heb en daardoor als arrogant of boos word bestempeld terwijl ik eerder onzeker of gewoon vrolijk ben, is mijn uiterlijk ook op een andere manier misleidend. Ik heb best wel een klassiek hoofd en moet moeite doen om er ordinair uit te zien. Bij zo’n uiterlijk verwacht je een algemeen beschaafd accentje. Niet dus. Als ik mijn mond opendoe vliegen de scheldwoorden je om de oren. Ik ben loeiplat in de mond en een intense schreeuwlelijk.
Hoe oncharmant en onvrouwelijk het ook is, ik vind schelden heerlijk. Mijn lievelings is ‘hoeren’. Vooral als ik mij stoot, iets laat vallen of iets niet meewerkt is ‘hoeren’ werkelijk het heerlijkste woord dat er bestaat. Hoerenschoen, hoerenlaptop, hoerenfiets, hoerencourgette. Alles is hoer en Heel Holland hoert, ik hou ervan. Uiteraard blijven de kut, dónder op, klote, tyfus, jezus, tering en godver ook altijd succesnummertjes. Totaal niet vrouwelijk of chique, maar wel ontzettend fijn om je goed uit te drukken. Een nee, ik ga dat niet veranderen. Onmogelijke missie.
Het zou allemaal nog best mee kunnen vallen als ik het binnenshuis zou houden en het op een laag octaafje zou doen, maar helaas. Ik ben naast een schelder ook een enorme schreeuwlelijk. Ik tetter werkelijk een slag in de rondte. Vooral in grote groepen, waarbij ik het idee heb dat ik overschreeuwd kan worden, ben ik voornamelijk degene die overschreeuwt. Misschien is het compensatie voor dat ik vroeger thuis weinig van mezelf liet horen. Ik heb blijkbaar wat in te halen. Mijn getetter en ietwat schel uitgevallen stem achtervolgen mij al mijn hele leven. Op de middelbare school ben ik zelfs een keer in de schoolkrant beland om mijn krijsstem. Ik had er nogal een handje van om tijdens de gymles mijn destijds bff op rondvliegende ballen te attenderen. “Jééééééttt”, tetterde ik dan door de gymzaal. Met als gevolg dat ik tot ‘Eucalypta’ werd gedoopt, die heks van Paulus de Boskabouter. En zo stond ik dus bij de ‘Wist je datjes’ in de schoolkrant: Wist je dat Vivian Paarlberg zo hard om Jet schreeuwt, dat klas H21 haar tot Eucalyptus heeft omgedoopt?’. Echt top zoiets. Toen bij Natuurkunde het hoofdstuk over decibellen behandeld werd, kan je natuurlijk wel raden bij wie de decibelmeter werd neergezet om ‘een leuk testje’ uit te voeren. Ik heb het overigens niet van een vreemde. Ga maar eens een middagje tussen mijn familie zitten, ik kan je verzekeren dat je met suizende oren en lichte migraine naar huis gaat. Maar dan heb je wel een fantastische dag gehad.
Vaak is het zo dat wie het hardst schreeuwt het meest kwetsbaar is. Ik voelde mij in groepen vaak ‘teveel’, het vijfde wiel aan de wagen. Dat was dus prima te compenseren door gewoon het hardst te schreeuwen, dan kon tenminste niemand om mij heen. Omdat ik de laatste tijd minder de behoefte heb om te overschreeuwen, omdat ik minder het 
gevoel heb dat ik niet gehoord word, merk ik dat er veel meer naar me geluisterd wordt. Uiteraard zal ik mijn stem nooit verliezen en met een paar wijntjes op zal ik ook zeker richting de geluidsbarrière blijven gaan. Maar ik doe het niet meer uit onzekerheid of angst, maar puur uit enthousiasme en omdat ik gewoon graag met veel gebaren en geluiden praat. En tja, ook met schuttingtaal. Misschien niet heel vrouwelijk, maar ja. Fuck it.
Tering goed verhaal.
Joost en ik noemde je zelfs een sissende slang, zo zachtjes sprak je vroeger aan tafel, amper te verstaan.
Maar je werd ookmoverschreeuwd door of je broer of de rest van de familie.
Prachtig te lezen jouw inzicht over je eigen gedrag,,gaan compenseren en overschreeuwen.
En dan dat artikel erbij!
Blijf lekker jezelf en schelden en schreeuwen op zijn tijd, dat lucht op!
Thanks mutti 🙂
Fantastische site ! Geweldig leuk om te lezen.
Ik blijf jullie volgen.
Leuk!!
Oeps… Dat schelden is ook zo’n ding wat echt heerlijk voelt, maar soms ook wel genant aanvoelt..
Zo schijn ik altijd het lieve meisje te zijn geweest, tot ik mij stoot of iets laat vallen of gewoon heerlijk over iets/iemand zeur.. Dan vliegen de kutten, kloten, terinkjes maar ook mongolen je om de oren… Die laatste is zo’n stopwoord, erg vervelend met een collega met zo’n broer :O Het komt er gewoon heerlijk uit..
Niet netjes van mijzelf, maar lucht wel op..
Nig steeds een fucking goed verhaal en vooral de bewustwording, de ommekeer vanuit angst en onzekerheid naar gewoon omdat het bij je hoort, het een stuk enthousiasme van je is!