Pura Vida in Costa Rica

De laatste weken zijn aangebroken. De soloreis is zelfs al ten einde. Na de meest fantastische week in San Diego en tevens perfecte afsluiter van mijn soloreis, vloog ik twee weken geleden naar Costa Rica. Omdat ik alle steden van mijn wishlist inmiddels had bezocht en Sanne, een vriendinnetje uit Amsterdam, ‘in de buurt’ was (lees: Midden Amerika, maar wat zijn afstanden als je twee maanden in de States bent geweest?), besloot ik een detour te maken naar deze tropische bestemming. Dat is inmiddels dus twee weken geleden. Time flies when you’re having sun. Ik heb jullie veel te lang laten wachten, I know. Ik was te druk met rondslingeren aan lianen, wasberen van mij afslaan op tropische stranden en luiaards knuffelen om een Vief’s Vrijdag te schrijven. Ook nu weer een dagje te laat, maar ik ben er weer,

Aangekomen op San José had ik gelijk even een cultuurshockje te pakken. Het was bijna middernacht, maar nog bloedheet en ik was zo op Engels ingesteld dat ik even verbaasd was dat iedereen Spaans sprak en amper Engels. Een Ubertje regelen (die hadden ze gelukkig in San Jose, toch altijd fijn ’s avonds laat na zo’n vlucht) was nog knap lastig. De airportwifi werkte voor geen meter, ik kon de opstapplek van de taxi niet vinden en de chauffeur bleef me maar bellen, maar sprak geen woord Engels en ik minimaal Spaans. Niet echt een ontspannen begin kan ik je zeggen. Gelukkig vond ik na een hoop rondjes rennen en een hoop getier de Uber en kon ik doodmoe en bezweet achterover leunen. Nu kon Pura Vida hopelijk echt beginnen.

We kregen van vrijwel iedereen die ooit in Costa Rica geweest is de tip om zo snel mogelijk uit San José te vertrekken, dus dat deden we. In onze gehuurde witte Toyota Terios, omgedoopt tot Terror Terry, vertrokken we naar Monteverde. Bekend om het mooie regenwoud en de Canopy tours. Ik was nog steeds een beetje in de ontwenningsstand. Die tropische hitte (inclusief permanente glimkop) was wel even wat anders en al die beesten die je daar gratis bijkrijgt en in je hostelkamertje verblijven ook. Gelukkig maakte de prachtige natuur een hele hoop goed. We hebben als echte Jane in the Jungles door het regenwoud geslingerd en omdat deze reis toch een beetje bestaat uit het overwinnen van angsten, heb ik er ook maar een vrije val slinger achteraan gedaan. 

Daarna met Terry doorgescheurd naar Uvita, waar we op een verlaten strand intens hebben liggen bakken. En dan bedoel ik ook echt intens, want de zon staat recht boven je en het zweet gutst na drie minuten braden al van je af. Maar bruin worden was het doel, dus we zeurden niet en doken gewoon om de zoveel tijd de zee in of zochten verkoeling in een hangmat tussen de palmbomen. Wat een straf.

Na Uvita scheurden we door naar Manuel Antonio National Park. Ik heb een gigantische zwak voor luiaards, maar heb ze nog nooit in het echt gezien omdat ze alleen in en om Costa Rica leven. Dit was dus mijn kans. We deden een tour met een gids die, na mijn hysterie over luiaards, het tot zijn levensdoel had gemaakt er zoveel mogelijk te vinden. Heb wel even gevraagd of hij bij tarantula’s gewoon door kon lopen zonder iets te zeggen. Zoveel angsten hoef ik nou ook weer niet te overwinnen. Buit van de tour: een close-up vleermuis, meerdere apen, fluo groene salamanders en.. 3 luiaards! Ze waren in het echt nog leuker (en luier) dan ik dacht. Wat een leven, de hele dag een beetje in een boom chillen om alleen een kleine beweging te maken om te eten. Pura Vida dus en tevens mijn spirit animal. We konden tevreden ons handdoekje op het bijbehorende tropische strand neerleggen. Rustig genieten van het fantastische uitzicht, de zee, de palmbomen en de zon. Wel nog even een gevecht met een wasbeer gehad, die er met mijn tas vandoor dreigde te gaan. Was even spannend, maar veranderde in business as usual toen het nog twee keer gebeurde.

Na al die activiteiten en avonturen was het tijd voor het ultieme Pura Vida moment. We leverden Terror Terry met pijn in ons hart in om met de bus naar Puerto Viejo te reizen. Daar hebben we vijf dagen lang genoten van het ultieme Caribische gevoel. Een heel relaxt Reggae, Bob Marley dorpje waar we op gekleurde fietsjes hebben rondgecrosst, yogalesjes hebben gevolgd, voorzichtig de billen hebben geshaked op reggaeton, de allerbeste ceviche hebben gegeten en zelfs nóg een luiaard hebben gespot.     

Ultiem zen en uitgerust ben ik nu klaar voor de laatste bestemming. Van groene jungle, naar betonnen jungle. Van puur leven naar duur leven. Van luiaards en wasberen naar toeterende taxi’s en drommen mensen. Na acht jaar betreed ik weer de magische stad where dreams are made of. New York City! Save the best for last..