Ode aan Sammie

Trouwe volgers merkten op dat de column van afgelopen woensdag schitterde van afwezigheid. De opgehypete politiek eiste namelijk al mijn aandacht op. Maar zoals het altijd gaat met hypes, is over een tijdje het rumoer weer overgewaaid. Worden de eerste beloften van de partijprogramma’s schaamteloos overboord gegooid en maken de speculaties over Mark en Geert weer plaats voor speculaties over het geslacht van de tweeling van Beyoncé. Onze politieke spanningsboog zijn we onderweg verloren en hangt dan weer ergens uitgelubberd aan een lantaarnpaal geknoopt. Wachtend tot de eigenaar hem weer komt ophalen over 4 jaar.

In dit moment verkeren we in de nasleep van de politieke heisa. Maar mijn aandacht is gefocust op een hond. De lieftallige Maurice laat ik hierbij buiten beschouwing. Want afgelopen week maakte mijn verkiezing-keuzestress plaats voor zoute tranen. Sam de hond, mijn oudste vriend, is dood.

Sammie
Zestien jaar geleden was Sammie een ondervoede pup zonder naam in een dierenwinkel. Zelf was ik ook nog een pup. Met bange, hongerige kraaloogjes keek ze verlangend naar ons. Mijn moeder wilde een bruine hond. Toch werden we met het hele gezin overtuigd door het zwart-wit gevlekte hoopje koddigheid in een te klein hokje. Niet veel later zat Sam met trillende angstpootjes op schoot in de auto.

Sammie zag mijn zusjes en mij groot worden, en wij haar. Sammie raakte nooit uitgeput. Speelde voor ballenmeisje tot in den treurnis. Vond altijd alles prima. Trok mij als kind vooruit op m’n skeelers. Fungeerde als model voor onze nagelstudio. Nam de rol als kindje Jezus in onze levende kerststal erg serieus. Deed als volwaardig vijfde zusje mee aan onze verkleedpartijen. Geen prinsessenjurk of sinterklaaspak te gek. Maar wij werden ouder, en Sam ook.

Tot vorige week danste Sammie door het leven. Met haar swingende hondenkont en haar zwierende staart. Nooit chagrijnig en wist wat onvoorwaardelijke liefde en trouw tot in de dood inhield. Maar nu is het voorbij. Nooit meer haar kop zeurend tegen mijn been. Nooit meer haar tikkende staart tegen de deur. Geen hele grindpaden meer voor mijn neus, in de hoop dat ik elk steentje handmatig weg zou gooien. Dat ze met haar detictiveskills ook daadwerkelijk elk steentje terug wist te vinden verbaast mij nog steeds. Zelfs haar stinkende bejaarde hondenadem in mijn gezicht moet ik nu missen.

Maar het is goed zo, want ze was op. Zestien is een hele prestatie. Die honderdtwaalf in mensenjaren gaat mij niet lukken ben ik bang!

Slaap lekker lieve Sam. Je danst in mijn hoofd.