NU EVEN NIET!

Het lijkt wel alsof mijn generatie (ik behoor over 1 maand tot De Dertigers) hoort te beschikken over een bodemloze put aan energie. Naast alle drukke banen, puilen de agenda’s ook nog eens uit van de sociale afspraken en worden we de hele dag door overspoeld met berichtjes. Berichtjes waarvan wordt verwacht dat er meteen op gereageerd wordt. Leuk allemaal, maar soms is het mooi geweest: NU.EVEN.NIET.

Die bodemloze put aan energie, die heb ik dus niet. Wat ik wel heb? Een te groot verantwoordelijkheidsgevoel, perfectionisme en de moeite om dingen los te laten. Geen hele ontspannen combinatie kan ik je vertellen. Een groot verantwoordelijkheidsgevoel is leuk, maar ‘te’ is nooit goed. Behalve Tequila zeggen ze. Alhoewel ik daar ook niet echt lekker op ga.

Dat te grote verantwoordelijkheidsgevoel in combinatie met dat ik dingen niet makkelijk los kan laten, zorgen ervoor dat ik al snel wat gespannen in mijn vel zit. Voorheen bleef ik hier met gemak wekenlang mee rondlopen, met halve instorting en drastische maatregelen tot gevolg. Dat lesje heb ik wel geleerd. Ik ben misschien nog niet helemáál op tijd, maar ik weet sneller aan die bel te trekken. En dat ben ik nu dus weer even aan het doen. Ding dong, Klingelingeling.

Na vier maanden ultieme vrijheid was de overgang naar fulltime werken behoorlijk wennen. Niet alleen door de uren die je opeens weer maakt, maar ook door de verantwoordelijkheden die je erbij krijgt. En zoals altijd wil ik alles zo goed mogelijk doen, liefst perfect. Waar anderen verstandig hun laptop om half 6 dichtklappen, zonder schuldgevoel op vakantie gaan of een dagje vrij nemen, lig ik bij de tandarts nog mijn mail te checken, pieker ik tijdens een stedentrip over een rapport en spendeer ik de helft van mijn vrije woensdag aan het beantwoorden van berichten. Bij mij moeten alle klanten blij zijn, mijn team tevreden zijn en daarnaast moet alles wat ik aflever the best of the best zijn. En we weten allemaal dat dat niet kan. Ondertussen zet ik door al die drukte mijn sociale leven op een schrikbarend laag pitje met dramatisch gevolg dat ik nog maar amper uit eten ga. Dat kan niet de bedoeling zijn.

Ding Dong dus. Zaken op orde en prioriteiten stellen. Even die balans tussen werk en sociaal leven terugvinden. Werk is werk en vrij is vrij. En die aanpak begint, zoals altijd, bij jezelf. En rust is daarbij het toverwoord. Dus voor iedereen die al tijden naar een onbeantwoord bericht staart: Ik denk heus aan jullie, maar nu net even íets meer aan mezelf. Geniet er maar van, want voor je het weet heb ik die balans te pakken en sta ik alweer met mijn tetterbek en een wijnfles voor de deur.