Nooit meer naar huis

Het heeft even geduurd, maar het moment is dan eindelijk aangebroken. Het moment waarvan iedereen zei dat het zou komen. Het moment dat ik besef: ik wil nog lang niet naar huis.

Een unieke, onvergetelijke ervaring

Ik ben alweer twee maanden weg van het vertrouwde leventje in Nederland. Zestig dagen van huis, waarin ik ongelooflijk veel heb gezien en meegemaakt. Ik ben heen en weer door Amerika geslingerd en zo ging het ook met mijn emoties. De eerste weken waren enorm wennen, ik moest echt even aarden en loskomen van de veiligheid van thuis. Na een tijdje kreeg ik meer het besef dat ik echt helemaal alleen op reis was. Geen verplichtingen, niets overleggen, volledig op mijzelf aangewezen, volledig vrij. En dat drie maanden lang. En dat is best gek. De ene dag was fantastisch en was ik intens gelukkig, de andere dag vroeg ik me af waar ik in vredesnaam aan was begonnen, wilde ik naar huis en belde ik midden in de nacht huilend naar mijn ouders of naar Wies. Ik vond het lastig te genieten van het moment, lach en traan wisselden elkaar continu af. Het is absoluut waar dat alleen op reis gaan een unieke, onvergetelijke ervaring is, waarbij je gigantisch veel over jezelf leert. Er komt dan ook zeker nog een blog waarin ik alles wat deze reis mij heeft gebracht met jullie ga delen, maar momenteel zit ik er nog even volop in.

Sinds vorige week in LA begon ik langzaamaan een omslagpunt te krijgen, iets wat zich deze week in San Diego alleen maar heeft versterkt. Ik begin eindelijk echt rustig te worden, me niet meer te verzetten tegen mijzelf, elke dag te genieten. Zelfs als ik even alleen ben, berichtjes van thuis lees of het klote weer is, voel ik me goed. Ik schrik als ik zie dat ik nog maar een maand heb. ‘Help, nog maar een maand!’ in plaats van ‘Oef, nog twee maanden te gaan..’. Ik wil niet al over de helft van mijn reis zijn, het gaat opeens zo veels te snel. Ik ga het eindelijk zeggen: ik wil blijven!

Verloren zus, Taco Tuesday en heel veel wijn

Geen paniek. ‘Ik wil blijven’ is wat anders dan ‘Ik kom nooit meer naar huis’. Ik land heus 9 juni weer veilig op Schiphol. Want ik hou van Amsterdam. Ik verheug me op een zomer vol terrasjes met wijn en heerlijk eten, festivals en ik mis mijn vrienden en familie. Maar nu nog even niet. Vandaag verlaat ik San Diego. Na mijn favoriete steden Miami, San Francisco en LA dacht ik dat het niet beter kon. Toch wel. Als je alleen op reis bent, valt of staat je verblijf bij het hostel waarin je tukt. En het leukste hostel van heel Amerika vind je hier in Ocean Beach in San Diego. Ocean Beach is een ultiem relaxte buurt aan het strand. Een en al surfers, barretjes, koffietentjes en gezelligheid. Een plek met een ultiem ‘nooit meer naar huis gevoel’.

Ik heb de eerste twee dagen alleen maar regen gehad en al mijn kleren over elkaar heen moeten trekken omdat ik totaal niet voorbereid was op zulke herfstige temperaturen, maar ik heb uiteindelijk de beste week ooit gehad. Ik heb gelukkig nog heerlijk in de zon kunnen braden, fietstochten en wandelingen gemaakt, parken bezocht, nachtelijke strandtochten gemaakt, nachten overgeslagen, spellen gespeeld, Cinco de Mayo en Taco Tuesday gevierd en voornamelijk heel erg veel wijn en tequila gedronken. En dat allemaal doordat ik dus in leukste hostel van Amerika zat, waar ik heel veel intens gezellige, hilarische en ook aparte mensen heb leren kennen. Ik heb zelfs mijn verloren zus gevonden. We konden zo snel zo goed met elkaar opschieten, dat mensen het onvoorstelbaar vonden dat we elkaar pas twee dagen kenden. De Italië trip staat al gepland.

Hoe dan ook, die miljoen winnen in Vegas is helaas niet gelukt, dus ik vlieg over vier weken gewoon weer terug naar Nederland om braaf op zoek te gaan naar een baan. (Iemand nog iets leuks?) Tot die tijd nog twee bestemmingen op de planning: Costa Rica en New York. En ik kan niet wachten op nóg meer van dit soort leuks!