Na zonneschijn komt regen

“Het regent, het regent, de pannetjes worden nat.” Nou, niet alleen de pannetjes. Ook mijn hoofd, mijn alleen-geschikt-voor-zonnige-dagen jas en zelfs mijn verdomde sokken.

Regen, ik kan er helemaal niks mee. Met kou trouwens ook niet. Ik ben, voor zover dat kan, verslaafd aan vitamine D, aan warmte op mijn lijf en aan een stralend gebronsde huid. Een typisch gevalletje van tanorexia. In de zon ben ik een gelukkiger, vrolijker en leuker mens. Als het buiten zeikt, zeik ik ook. Als het buiten schijnt en straalt, doe ik dat ook. En dat laatste begint nu weer erg schaars te worden.

Het is mij een raadsel waarom ik in november geboren ben, het past totaal niet bij me. Herfst is alleen leuk in New York, als de zon schijnt en de grond bezaaid ligt met prachtige, let wel: droge, bladeren. In Nederland is het een verschrikking. Ik wil zomer. Zwemmen in de buitenlucht, opdrogen door de warmte van de zon. Urenlang buiten zitten, wachtend tot de zon onder gaat. Oneindige stranddagen. Fladderjurkjes met loeibruine benen. Varen, ijsjes, terrassen, festivals. ZOMER! Waar ik in de zomer bergen activiteiten onderneem, doe ik in de herfst en winter helemaal niks. Kaarsjes aan, glaasje rode vino en dat was het dan wel weer. Netflix and chill, maar dan letterlijk.

Zodra mijn verjaardag voorbij is, heb ik tot de lente vrijwel niets meer om naar uit te kijken. (En sinds ik geen twintiger meer ben, kijk ik ook niet echt meer uit naar mijn verjaardag). Met Kerst heb ik niet zo veel en Oud & Nieuw vind ik altijd een immens geregel en gedoe voor iets wat te vaak in een teleurstelling eindigt. En wintersport? Helaas, ook daar kijk ik niet naar uit. Omdat ik niet ga. In plaats van soepel de piste af, tik ik elke dennenboom aan die naast de piste staat. Met heel veel mooie oversized truien, warme mutsen, enkellange winterjassen en liters glühwein, hoop ik de herfst en winter te overleven. Blijkt dit niet te werken, dan boek ik een reis naar de zon. Een onwerkelijk, maar ultiem heerlijk gevoel om een verkoelende duik te nemen in een zwembad omringd door palmbomen, terwijl ze in Nederland de ruiten staan te krabben.

Je merkt het waarschijnlijk al aan deze ietwat rare column: ik mis de zon nu al. M’n allerbeste koperen ploertenvriend. Dat ik door deze vriend onder de pigment- en moedervlekken zit en soms iets weg heb van een dalmatiër met permanente lipliner, maakt me geen barst uit. Ik hou van dat ding. Helaas weten we allemaal dat de Nederlandse zomers zo onvoorspelbaar zijn als de Amerikaanse verkiezingsuitslag, dus zullen we daarom afspreken dat als de zon er straks weer in volle glorie is, dat we dan niet gaan zitten zeiken over hoe heet het is? Of zuchtend en steunend in de schaduw gaan zitten miemelen? Want je weet past wat je mist als het er niet meer is.

Lieve zon, ik mis je. Zie ik je snel?

Bewaren