My big fat naked data

Gemak dient de mens. Ook online. Dat Google en Facebook voor je nadenken zodat je dat zelf niet hoeft te doen, is natuurlijk lekker makkelijk. Want ja, je zou maar elke keer je wachtwoord opnieuw moeten invullen op Facebook. Handig dat je voorgestelde artikelen krijgt op basis van jouw interesses. En fijn dat Google je locatie automatisch registreert. Maar welke prijs betaal je ervoor?

Naïef als ik ben, blijk ik elke dag achteloos met persoonlijke data te strooien. Ik doe toch (bijna) niks illegaals dacht ik altijd. Ik ben geen terrorist en ik heb geen banden met de onderwereld. Niks om te verbergen… Totdat ik even een slap in the face kreeg tijdens het lezen van ‘Je hebt wél iets te verbergen’ van Dimitri Tokmetzis en Maurits Martijn. Toen ik erachter kwam dat onze info (ja, ook die van jou) voor schamele miljarden verhandeld wordt aan alles en iedereen. Ons blinde vertrouwen in systemen zorgt ervoor dat wij onszelf letterlijk bloot geven aan de wereld van ‘online vrijheid’. Dat bedrijven als Google en Facebook jouw onvervalste, persoonlijke informatie gebruiken om te bepalen wat jij ziet en waar jij een mening over vormt. 

Leerpunten voor Hans Klok

Want… “Online vrijheid is om te gieeeren“. Zou Gerard Joling zeggen als hij een datahandelaar zou zijn. Anonimiteit online is een illusie waar Hans Klok nog een puntje aan kan zuigen. Je naakte zelf geef je weg als Jay-Z zijn Dollars weggeeft. Hops. Transacties van je bankrekening hier. Informatie over je geheime minnares daar. Voor de belastingdienst nog een beetje info over dat je die fles Chardonnay wegtikt als je op vrijdagavond weer alleen op de bank zit (precies de reden dat ik daar gewoon open over ben). Want ze weten alles. Adverteerders, data-handelaren, de overheid, ‘ze’.

Facebook weet bij wie je gisteren op bezoek ging. De Belastingdienst zag hoe je er kwam. Apple hield bij hoe lang je er bleef. Samsung hoorde wat je er zei. En Google wist al dat je het van plan was.

Naakt

Online privacy dus. Waarschijnlijk ben je er niet echt bewust mee bezig. Tenzij je het boek van Tokmetzis en Martijn gelezen hebt. Ik las het afgelopen maand. Of ik het leuk vond, weet ik niet. Want bruusk wordt er iets bevestigd wat ik eigenlijk al vermoedde. Ik bent poedelnaakt. Jij bent ook poedelnaakt. Al jaren lopen we zonder kleren. Zonder geheimen. Zonder momentjes voor onszelf. Zonder privacy. Zonder schaamte. En plots, bij het lezen van dit boek, sta je daar. In je blootje, in een verschrikkelijk onflatteuze houding op een podium. Met extra spotlights op je cellulitis, dat vetkwabje en je acné. Kun je nog honderd persoonlijkheidstesten doen. Datahandelaren kennen jou beter dan jijzelf. Met een beetje research weten ze zelfs wanneer je moet póépen.

Of er iets aan deze privacykwestie te doen is? Geen idee. Of ik nu een hobby ga maken van het doorlezen van algemene voorwaarden? Ik denk het niet. Toch laat deze eye-opener de ironie inzien van de illusie die we hebben over onze vrijheid in de gevangenis van de online wereld. Een beetje bewustwording op de woensdagmiddag.