Mensenkennis

Er is geen studie voor, er zijn geen boeken over en niemand kan het je leren. Mensenkennis. Je hebt het of je hebt het niet.

Inmiddels ben ik alweer ruim twee weken alleen in Amerika. Na Miami ging de reis naar New Orleans (fantastisch!) en inmiddels zit ik in Austin, Texas. En los van de vijf kilo overgewicht in mijn koffer ben ik blij dat ik de meest belangrijke dingen continu op zak heb. Mijn creditcard, paspoort en mijn gezonde verstand.

Naïef, giebelend huppelkutje

Hier in Amerika vliegen de vooroordelen je om de oren. Veel zijn er waar. Zoals dat veel Amerikanen veel te dik zijn, al het eten in het zuiden gefrituurd is en er domme mensen zijn die denken dat het hebben van wapens zorgt voor een veiliger bestaan. Andersom is er een vooroordeel dat een blond, blank meisje uit Europa een naïef, giebelend huppelkutje is. Dat is in mijn geval dan weer niet waar. Ten eerste giebel ik niet, maar schreeuw ik. Ten tweede heb ik in mijn 29 jaar op deze aardkloot een gigantische berg aan mensenkennis opgedaan. Naïef is wel het laatste hoe ik mezelf zou omschrijven.

Ik vertrouw de volle honderd procent op mijn onderbuikgevoel en heb mij werkelijk nog nooit vergist in mensen. Dat muurtje dat ik in mijn jeugd heb opgebouwd, waardoor mensen niet snel dichtbij kunnen komen, heeft er wel voor gezorgd dat ik een ster ben ik het herkennen van gedag. Al die jaren van observeren heeft ervoor gezorgd dat ik aan je wenkbrauw zie of je liegt of onbetrouwbaar bent.

Rinkelende alarmbellen

Zo kwam ik gisteravond laat aan in mijn hostel in Austin. Een Amerikaanse dude lag een beetje te chillen op het bed tegenover mij. Na uitgelegd te hebben dat ik alleen aan het reizen ben en uit Europa kom, kwam hij al snel met de opmerking dat ik op moest passen in deze stad. ‘There are a lot of jerks in here, guys who don’t treat women how they are supposed to be treated.’ Grappig dat hij hier in het hostel sliep omdat zijn vriendin hem uit het huis had gekickt. Ik vond hem maar niks en was dus ook niet geïnteresseerd in een gesprek met hem. Toch wilde hij nog even laten weten dat hij waarschijnlijk de enige oprechte, betrouwbare Amerikaan was die ik zou ontmoeten. Bij mij gingen de alarmbellen meteen rinkelen. Als je namelijk een normaal mens bent waarom zou je dat dan moeten benoemen?

Mister Chaperonne

Na een vier uur durende wandeling door Austin (topstad), kwam ik weer terug in het hostel en trof ik de meest betrouwbare Amerikaan weer aan in zijn bed. Dit keer was er ook een meisje in de kamer. Ze zei dat ze uit Australië kwam en 6 maanden in Utrecht had gestudeerd. Je begrijpt dat we meteen vrienden waren. We besloten uit te gaan. Mister Chaperonne ging mee, want hij zou wel voor ons zorgen, zodat we er zeker van waren dat we ook weer veilig thuis kwamen. Van mij had hij prima in het hostel mogen blijven, maar mijn Australische bestie was wat minder bedeeld met mensenkennis. Eenmaal bij de bar aangekomen dronk hij niets. ‘Oh, wat beleefd’, denk je nu. Nee, hoor. Hij bleek gewoon een ex-alcoholist. Na nog vijfendertig keer benoemd te hebben hoe betrouwbaar hij was, ging hij even weg om geld te pinnen en liet hij ons achter in een bar. Je raadt het al, hij kwam nooit meer terug.

Uiteindelijk heb ik samen met het Australische meisje een fantastische avond gehad. Ik heb staan linedancen op ‘Sweet Home Alabama’ en ontdekt dat ik een koning ben in het werpen van een ringetje op een haakje dat bevestigd is aan een biervat. Oja, en er was gratis popcorn. Hoe dan ook, ik kwam veilig thuis. Met mezelf en mijn gezonde verstand.

Dus lief thuisfront, maak je maar geen zorgen. Ik red mezelf hier meer dan prima. En ik heb nog een leuk nieuwtje. Ik ben toch aan het vloggen. Om het een beetje spannend te houden zullen al de vlogs online komen als ik weer in Nederland ben. Howdy Cowboys!