Meisjes die geen hakken dragen
Hakken, palen of stelten. Van die stengels onder schoenen om een vrouw een paar centimeter meer vrouwelijkheid te geven. Hét middel voor menig vrouw om een slanker, zelfbewuster, zelfverzekerder, eleganter en sexyer bestaan te creëren. Dat ene opstapje (letterlijk) naar succes.
Maar niet voor mij.
Voor mij zijn hakken een kwelling die het gevoel geven dat er elk moment een paar ledematen kunnen afsterven. Ik zie geknelde tenen, met vocht opgezette voeten, hielen met zweren vol pus en een beperking in bewegingsvrijheid. Alleen al bij de gedachte dat ik hakken moet dragen struikel ik over mijn eigen voeten en maak ik een snoekduik waarbij ik op onfortuinlijke wijze beide enkels breek. En mijn nek.
De laatste keer dat ik voor de echt hakken droeg was dan ook om en nabij 1500 voor Christus. Oké, en tijdens de uitreiking van mijn Master in 2016. Het hakkenspektakel duurde welgeteld anderhalf uur. Hiervan waren 20 seconden gereserveerd voor mijn loopje naar het podium, met aansluitend 2 minuten lachend luisteren naar een verhaaltje over mijn scriptie. De resterende 87 minuten en 40 seconden bracht ik zittend door.
Heb ik dan niet genoeg doorzettingsvermogen om het te leren? Mis ik vrouwelijke hormonen? Moet ik twijfelen aan mijn geaardheid? Aan mijn geslacht? Of weet ik gewoon dondersgoed dat ik de motoriek van een olietanker heb, en mijn voeten daarom niet vuil moet maken aan een paar superfashionable high killer heels?
Daarnaast valt er genoeg te variëren met plat schoeisel. Zo’n 20 paar sieren mijn kast. Van een subtiel sneakertje tot een lompe unit met plateau. Van knalgeel tot donkerblauw en van kittige puntneus tot afgeragde all star. Bij elke outfit past er wel een platte rakker, en soms voel ik me er zowaar sexy en elegant op. En het mooiste van alles: ze zitten fantastisch.
Toch kriebelt het ergens. Want eerlijk is eerlijk, ik ben gewoon stikjaloers op jullie elegante vrouwen, die stelten dragen alsof het een natuurlijk aangeboren ledemaat is. Die nachtenlang kunnen dansen, zonder één misstap rennend de trein kunnen halen en kunnen paraderen over kiezels zonder letselschade op te lopen. Die kriebels zijn er omdat er zaterdag een bruiloft op de planning staat. En aankomen op mijn Nike Air Force 1 is natuurlijk uit den boze.
Daarom heb ik maar liefst twee paar (je leest het goed: TWEE PAAR!) hakken aangeschaft. Geen feuterige minihakken, duffe queenies of halve secretaressehakjes. Nee, stelten waar je bang van wordt. Elke dag oefen ik een beetje door het huis (sorry onderbuurman, ik durf er nog niet meer naar buiten) om technieken onder controle te krijgen voor d-day. Zal het me gaan lukken om de hele dag door te brengen op hakken? Ik weet het niet. Het maakt ook niet uit, want mijn platte liefdes gaan stiekem toch wel mee in een tasje.
