Limburgs dialect: Het Versjètje

Of ik een ‘versjètje‘ bij mijn eten wilde, vroeg de kleuterjuf al een half jaar dagelijks aan me op de crèche. Geen idee wat het mens me aan probeerde te smeren, maar ik vertrouwde het voor geen meter. Het klonk als iets glibberigs waar ik ab-so-luut mijn handen niet vuil aan wilde maken, dus ik trapte mooi niet in haar gladde praatjes. Dat de andere kleuters tijdens de lunch wél zo’n handige gekleurde vork kregen om hun fruit mee te eten, deed geen belletje in mijn onvolgroeide hersenpan rinkelen.

Een half jaar voordat de versjètjesperikelen startte, verhuisde ik met mijn ouders naar een 150 inwoners tellend dorp in Zuid-Limburg. Wist ik veel dat we er gratis een onverstaanbare taal bij zouden krijgen waar ik als ‘Hollander’ van drie duidelijk niks mee kon. En dat terwijl ik de gemoedelijke G al in de pocket had door m’n Brabantse roots. 

Enne?

Begrijp me niet verkeerd. Niks mis met dialecten en accenten. Zelfs niet met het Limburgs dialect. Ik vind het prachtig dat Limburgers elkaar begroeten met “Enne?”. Dat de ander dan begrijpt dat je met deze allesomvattende vier letters vrij vertaald zegt “Hee hoi, hoe gaat het met je?”. In plaats van dat je hierop actuele staat van welzijn over de ander uitstort, zeg je doodleuk “Aug enne!” (‘ook enne!’) terug. Zo van “Ja joh, gaat lekker hier“. Hoe makkelijk wil je het hebben? 

Let wel: het merendeel van de Nederlandse dialecten vind ik echt niet om aan te horen. Toch hou ik van het ‘het randje’ aan iemands spraak, de oneffenheden en imperfectie die verraden uit welk deel van het land je komt. Gewoon, net dat beetje sjeu over je aangeleerde ABN. Maakt het lekker persoonlijk. Ik begrijp het ook volkomen dat mensen hun dialect omarmen. Trots zijn op hun afkomst. Maar dat je, naast het dialect dat je spreekt, ook capabel genoeg bent om Algemeen Begrijpelijk Nederlands te praten, vind ik niet meer dan logisch. Jammer dat een groot deel van de Limburgers daar anders over denkt. Maar goed, dat hoort er misschien gewoon een beetje bij. Je hoort als Nederlander gewoon te begrijpen wat er met een versjèt bedoeld wordt… toch? 

Dat het al die tijd om een vork ging, weet ik inmiddels. Maar ja… who needs a versjèt if you got hands?