Liefde bij de eerste swipe

Oktober 2011. Ik was net negentien, hij vierentwintig. De trein vond het welletjes en weigerde kilometers spoor onder ons door te schieten. De bus was de enige oplossing, en een half uur lang staarden we elkaar aan zonder iets te zeggen. Waar je als lafaard in het huidige Tindertijdperk nog kunt hopen dat de man- of vrouwfiguur in kwestie later in de beste versie van zichzelf onder je swipende duim verschijnt, was dit in 2 jaar B.T. (Before Tinder) nog geen optie. Ik zou weglopen en hem nooit meer zien. Een leuke ov-flirt op een brakke zaterdag. Dacht ik.

Hij dacht daar anders over. De vraag “zal ik je koffer dragen?” bezorgde mij een rode kop en een openvallende mond. Vroeg ‘ie dat echt? In de roes van mijn kater keek ik hem apathisch aan en op mijn soepelst (lees: awkwardst) verkondigde ik dat dat echt niet nodig was. Diezelfde avond dronken we wijn op het terras. De week erna in het park. En de week daarna op het strand. Vier jaar later dronken we weer alleen.

Het duurde even, maar net als iedereen ging ik op zoek naar de nieuwe liefde van mijn leven. Net als iedereen wist ik dat ik deze hoogstwaarschijnlijk niet op Happn ging vinden. Net als iedereen verwijderde en installeerde ik de app weer uit verveling, en net als iedereen werd ik na een avond doorhalen wakker met een reeks beschamende matches met dito gevoerde gesprekken.

En toch blijven wij ‘90’s kids met z’n allen lekker gebruikmaken van de virtuele hofmakerij met een RSI-duim tot gevolg. Alsof we nog niet genoeg keuzestress hebben. Voldoet de match toch niet aan onze lange eisenlijst, trekken we zo een blik nieuwe potentiële partners open. Het is een wegwerpcultuur waarbij we swipen, chatten en dumpen. Af en toe wordt de optie daten er nog tussengepropt, maar het kan ook prima ingezet worden als graadmeter of je nog een beetje in de markt ligt. Om van 30 wanhopige voorbijgangers met dramatische fotokeuzes de bevestiging te krijgen dat je marktwaarde niet volledig in het rood staat.

Met de Tinder succesverhalen daargelaten (iedereen kent ze wel), valt liefde niet af te dwingen. Entertainment daarentegen wel. Maar tussen al dat vermakelijke geswipe door kun je de volgende keer misschien ook even de gelikte versie van jezelf aan de kant leggen. Misschien zit dat prijzenpaard met dito ruiter je al een half uur aan te staren in de trein in de hoop jouw koffer te mogen dragen.