Het leven is zo slecht nog niet!

Als er een talentenjacht voor klagen bestond, zou 90% van de Nederlandsche mensch in aanmerking komen voor een golden ticket rechtstreeks naar de liveshows. Ja, inclusief ikzelf. Van een beetje zaniken is nog nooit iemand gestorven. Sterker nog, het kan kan enorm bevrijdend zijn. Maar heb ik de smaak écht te pakken, dan kom je gedurende een maand echt niet vrijwillig in een straal van 200 meter bij mij in de buurt.

Oké, overdrijven is ook een vak. Er zijn mensen die de De Holland’s Got Zeiktalent-titel meer verdienen dan ik (denk ik?!). Toch betrap ik mezelf regelmatig op miemelen over hoe druk het is. Over dat ik geen saldo meer heb bij het afrekenen van een zak naturel ribbelchips. Of over een supersonische pukkel op mijn voorhoofd terwijl de pubertijd toch al minstens een decennium achter me zou moeten liggen.

We kunnen met z’n allen enorm steunen en kreunen over de kleine ongemakken des levens, en dat is heerlijk. Maar, jongens en meisjes. Hoe goed we zijn in mekkeren, hoe veel je kunt leren om te genieten van het alledaagse. Je voelt ‘m al aankomen… het leven is zo slecht nog niet. We mogen best even wat meer stilstaan en genieten van wat we wél hebben, aangezien genieten niet altijd even makkelijk is.

Want het besef hoe goed ik het eigenlijk heb, borrelt steeds vaker op. En dat voelt verdomde lekker. Ik verbaas me hoe ik steeds vaker gelukkig lijk te worden word van kleine dingen  (cliché-alert: je hebt toestemming om een teiltje te pakken). Dat ik voor het eerst in mijn leven een plant (een bananenplant, geen cactus of nepplant) langer dan een maand in leven heb weten te houden. Dat ik in een -voor Amsterdamse begrippen- gigantisch appartement woon tegen een tarief dat je neerlegt voor een gemiddelde studentenkamer in het centrum van Tilburg (#winning). Naast de A10, dat dan weer wel. Maar hé, binnen de ring he jongens, binnen de ring. Dan heb ik alle fantastische mensen om mij heen nog niet eens benoemd. En dat terwijl die vrienden en familie toch eigenlijk gewoon het allerbelangrijkste zijn.

Deze column (die meer iets weg heeft van een dankwoord) is namelijk tot stand gekomen na de opmerking van mijn ouders dat ik blijkbaar sinds tijden weer loop te shinen. En als je ouders het zeggen… dan weet je dat het serious business is.

Tot zo ver het dankwoord. Van wat eigenlijk? Ik heb geen idee. Van het aankomende zilveren jubileum met mezelf misschien, nu de 25 voor de deur staat? Van het besef dat we het best lekker geregeld hebben? Dat ik eigenlijk best content ben met mezelf tussen alle quarterlifestruggles door? Geen idee, ik shine nog even door in ieder geval!