Lekker hip met je opgevulde lip

Net als vele vrouwen ben ook ik gék op luxe make-upjes en verzorgingsproducten. De begane grond van de Amsterdamse Bijenkorf is heaven on earth en ik koop me een ongeluk aan nagellak, lippenstiften en crèmes. Ook kan ik ondanks dat ik, op een zonnebankje na, zelf puur natuur ben, wat nep haar, nep nagels of gebleekte tanden prima waarderen. Niemand is vies van goede persoonlijke verzorging. Maar er is een nieuwe trend ontstaan onder het jonge volk, iets wat niets meer met een paar plukken extra haar of een potje crème te maken heeft, namelijk de opgevulde lip en de zogenaamde ‘natuurlijke ingreepjes’.

In de hippe tenten van Amsterdam vliegen de krullende bovenlippen je om de oren en zijn de fronsrimpeltjes heel ver te zoeken. ‘Au naturel’ is in, maar dan wel verkregen bij de plastische chirurg. Maybe she’s born with it, maybe it’s hyaluronzuur.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen tegenstander van plastische chirurgie. In tegendeel, als je als 20-jarig meisje nog steeds cupmaat strijkplank hebt, of als jongen juist een volle B, dan snap ik volledig dat je daar iets aan laat doen. Ook een neus waarmee je ruiten in kan tikken of oren als kapstokken, zijn voor niemand leuk. In dat soort ‘gevallen’ mogen we plastische chirurgen juist intens dankbaar zijn voor alle mogelijkheden die er zijn. Met wat hak- en snijwerk geef je iemand dan letterlijk een nieuw zelfbeeld.

Het lijkt me alleen totaal de verkeerde kant op gaan als je jouw hoofd laat verbouwen omdat je denkt dat je er dan bij hoort of dat mensen je dan leuker gaan vinden. Of, erger nog, omdat je dan op je idool zal lijken. In dat soort gevallen kan je in plaats van je lip beter dat gat in je hart op laten vullen, door eens een goed gesprek met een psycholoog te voeren.

Het gemak van hoe chicks van mijn leeftijd een shotje botox in hun gezicht rammen tijdens de lunchpauze vind ik eng. Je ziet zoveel mooie meiden waarvan hun perfect gekrulde tuitmondje gewoon hartstikke nep blijkt te zijn. Ik ben altijd zeer tevreden geweest met mijn lippen. Geen joekels, maar zeker geen miezerige streepjes. Ze zijn van nature de perfecte kleur roze en hebben een leuke cupid’s bow. Maar als ik die semi natuurlijke lipjes voorbij zie komen, begin ook ik te twijfelen aan mijn eigen bovenlip. Hoe zou het staan als ‘ie nét een beetje meer omhoog zou staan? En die groeven in mijn voorhoofd mogen ook best wat minder, een wenkbrauwlift zou trouwens ook niet misstaan. En daar gaat het al… er komt dan geen einde meer aan.

Zo zijn er altijd mensen die volledig doorslaan in hun gedrag, waarbij de duckface eerder een baviaanbek genoemd kan worden. Van die lippen die zó erg zijn opgepompt dat het twee enorme pusbulten lijken. Als zoiets gaat praten begin in dus te kokhalzen, niet alleen omdat ik überhaupt misselijk word van gore bulten of vochtblazen in welke vorm dan ook, maar ook omdat ik bang ben dat ze elk moment ontploffen.

We hebben allemaal wel iets waar we niet tevreden over zijn, maar maakt ons dat niet juist uniek? Straks wordt het nog raar om jezelf te zijn: “Heb jij een natuurlijke bovenlip?! HAHAHA”. ‘Huh, waarom bewegen jouw wenkbrauwen?! DAT HOORT TOCH HELEMAAL NIET?!’

Als je echt mocht kiezen, zou je uiteindelijk toch met niemand willen ruilen? Een beetje liefde voor jezelf kan echt geen kwaad. Je bent goed zoals je bent. En hoe vreselijk cliché het ook klinkt. Ik ken geen één takkewijf dat ik mooi vind en er is niemand van wie ik houd die ik als lelijk zou bestempelen. Schoonheid zit écht vanbinnen.

Dus net als met drinken, slikken en eten. Spuit alsjeblieft ook met mate. Je wilt toch niet voor lul staan als straks rimpels ineens in zijn?

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren