Kortpittig

Om maar meteen bij de (haar)wortel van het probleem te beginnen: ik ben bang voor de kapper. Ik ben zo’n schijterd die gaat voor de gedoodverfde silence treatment. Niet bepaald een behandeling die te vinden is op het het kappersmenu.

Het gevolg? Een coupe die letterlijk ignored to death wordt. Een soort shagpruik die tegelijkertijd droog als vet is. Dode punten die de kruin bijna aantikken. Van een model is amper sprake en de matglanzende touch kan gerust dof genoemd worden. Het haar zwoel naar achter zwiepen klinkt alsof er een gedroogde strobaal over mijn schouder gemieterd wordt (oké, overdrijven is ook een vak).

Vervolgens kan ik maanden (jaren?) zeuren dat ik écht naar de kapper moet (geen overdrijven). Mijn record kapperbannen staat op een respectabele tijd van 3 jaar. Ik kan het toch prima zelf, dacht ik. Even die puntjes knippen. Met een botte schaar. En een zelfbedachte kniptechniek.

Hoewel ik vorig jaar al een eind heb gemaakt aan mijn kilometerslange lokken, heb ik er de discipline niet voor om het netjes elke 2 maanden te laten bijsnoeien. Evenals het geld. Maar vorige week móést het gewoon weer. Even de puntjes. En misschien een minibeetje extra.

Dat minibeetje extra resulteerde in een kort kapsel, dat tot overmaat van ramp door de kapster als pittig werd bestempeld. Juist, net als alle bezoekers van de huishoudbeurs, fans van de handige reistrolley en vrouwen die witte leggings met comfortabele sandalen dragen. En vanaf nu associeer je kort en pittig dus ook met mij.

Oké, ik heb geen stekels, rode pluk of fluoriserend blauwe pot 1 liter gel van de Kruidvat. Wél haar tot boven mijn schouders. Korter dan ik eigenlijk in mijn hoofd had. Haar waarvan ik even moest bijkomen. Een knot op m’n kop is onmogelijk en dat is alles behalve ‘lekker praktisch’. Dat went wel, aldus de kapster. En ze heeft gelijk. Het went. En eigenlijk vind ik het nog leuk ook, m’n korte coupe zonder stiekels. 

Say it loud, I’m kortpittig and proud!