Het spel of de liefde

Ik ben in Las Vegas. The City of Sin. De stad die wordt gehaat en geliefd tegelijk. De stad waar je 24 uur per dag op de proef wordt gesteld. Alleen de sterke karakters of de bodemloze portemonnees overleven. En ik had het voor geen goud willen missen.

Klein mensje op grote aardbol

Woensdag hebben mijn huidige reisbuddy en ik afscheid genomen van de 12 meter lange RV waarmee we dwars door Arizona en Utah zijn gereden. Waar je in Nederland goed moet zoeken naar een stukje woeste natuur, liggen die hier vrijwel voor het oprapen. Grand Canyon, Monument Valley, Arches en Bryce heb ik inmiddels af kunnen vinken. Stuk voor stuk bijzonder.

Wandelend (of klimmend) over slingerende paadjes omringd door gigantische rotsen, aparte bomen en gruwelijke afgronden, voelde ik mij weer even een klein mensje op een hele grote wonderlijke aardbol. (Totdat ik werd opgeschrikt door de toeter van een shuttlebusje vol Aziaten en bolle Amerikanen). Bryce was trouwens mijn favoriet. Waar je ook liep, het uitzicht was elke keer anders en elke keer indrukwekkend.

Disneyland voor volwassenen

De natuur heeft nu plaatsgemaakt voor een neonverlichte stad midden in de woestijn. The Strip met niets anders dan enorme hotels, met daarin triljoen vierkante meters aan casino’s, clubs en VIP area’s en tussendoor wat winkels en restaurants (vooral gigantische buffetten). Egypte, Parijs, Venetië en New York zijn allemaal vertegenwoordigd. Zo ook de loslopende tijgers, kilometers hoge fonteinen en to-go literbekers Margarita’s. Ik kijk werkelijk mijn ogen uit, dit moet je gewoon een keer gezien hebben. Het is een soort Disneyland voor volwassenen. Inclusief muziek- en lampjesoptocht.

Het enige verschil is dat het in Vegas niet draait om de sterren van Disney, maar om slechts één ding: gokken. In het spel en in de liefde. Waar de een zijn zuur verdiende spaargeld erdoorheen jaagt of juist bij elkaar harkt, geeft de ander het ja-woord aan de liefde van haar leven die hopelijk niet pas gisteravond is opgepikt bij het optreden van Martin Garrix of Celine Dion. Hier staan alle opties open en wie niet waagt wie niet wint.

Meer, meer, meer

Het is onmogelijk niet hebberig te worden in Las Vegas. Je hoort voortdurend mensen joelen en luidruchtig high fiven rondom de speeltafels. Dat moet ik ook. Ik ga ervanuit dat ik met een minimale inzet een gigantische klapper ga maken. Positive thinking. Maar omdat ik mezelf niet echt met een tientje durfde te begeven tussen serieus kijkende mensen met stapels fiches, heb ik het bij de automaatjes gehouden. Knipperende kasten bezaaid met knoppen en hendels. Ik had werkelijk geen idee hoe die spellen werkten, dus koos er een paar uit met de minste knoppen. Een dollar erin, willekeurige knop indrukken en… Game Over. Ik denk toch dat het handig is je een beetje te verdiepen in de regels. Maar ik had de smaak te pakken, dus op naar Black Jack. Ik stopte welliswaar vijf (!!) dollar in het aparaat, nu zou het grote geld toch zeker wel komen. Ja, hoor, Black Jack! Het was mijn geluksdag, 18 dollar winst! Wat een prijzenregen! Bijna een gratis cocktail.

Ach, pech in het spel is geluk in de liefde toch? Laat die jackpot dan maar lekker zitten.