Het leven van een chaoot

Waar ik naar op zoek ben in het leven? Mijn sleutels. Wat wil ik bereiken? Mijn telefoon. Waar ik ooit wil komen in het leven? Op tijd. Wat mijn leven kleur geeft? Het omgevallen glas rode wijn op mijn witte dekbed. Chaos is mijn religie. Warhoofd is mijn profeet.

Ik balanceer op de grens van sociaal geaccepteerd verstrooid en een onbeheerste tornado die de orde verstoort. Met mijn ongecontroleerde bewegingen krijg ik meer geïrriteerde blikken dan me lief is. En de droomwereld waarin ik af en toe leef gooit geen hoge ogen bij mijn omgeving. Bijvoorbeeld als ik op en neer moet rijden van Maastricht naar Amsterdam omdat ik mijn paspoort ben vergeten als ik op vakantie ga (waargebeurd). Of als ik voor de zoveelste keer in de verkeerde trein ben gestapt omdat mijn hoofd in gedachten al bij de bestemming is (100x waargebeurd). Ja, het is soms doodvermoeiend. Maar ik lach het weg. Omdat het de enige manier is om ermee te dealen. En omdat het voor de nodige entertainment zorgt op partijen.

Maar in mijn hoofd is het altijd een uit de hand gelopen partij. Mijn hoofd zit vol confetti. “Maak dan een lijstje”, “Verzin vaste plekken voor je spullen”, “Probeer niet alles tegelijk te doen”, “Vertrek eens wat eerder”, “App dan gewoon meteen terug” zijn veelgehoorde adviezen voor een ieder met de stempel ‘chaoot’. I feel you, soms voelt het alsof ik de enige ter wereld ben die niet in staat lijkt te zijn om een lijstje te volgen en structuur te bewaren, terwijl het zo makkelijk klinkt uit de mond van een ander.

“Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen. Geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen. Geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien” – Franciscus van Assisi

Niks meer aan doen, Franciscus

Omarm de chaos

Lang heb ik geprobeerd geforceerd structuur aan te brengen. Orde proberen te scheppen en om heel veel lijstjes te maken (en die vervolgens weer kwijtraken). Een gestructureerd leven waarin alles volgens een logische routine gaat. Een oase van rust uitstralen en beheerst een glas wijn te drinken. Niet het kaliber: kledingkast opruimen om een half uur later te realiseren dat ik te midden van een ontplofte bom oude fotoboeken aan het doorspitten ben. Ik kan je vertellen: jezelf forceren te veranderen werkt niet. Het wordt alleen maar erger.

In plaats daarvan kun je maar beter je confettihoofd omarmen. Ik heb onlogische structuren die anderen als chaos zouden bestempelen, maar die voor mij werken. De drang om orde te scheppen heb ik losgelaten, en guess what… dat zorgt voor rust. Spullen in mijn huis heb ik beperkt tot een minimum om overzicht te bewaren en oh, en het probleem met in de verkeerde trein stappen heb ik opgelost door een auto te kopen.

Het leven van een chaoot is zo slecht nog niet!