Grotemensenissues
Ik dacht dat ik het op mijn 26e allemaal wel in de smiezen zou hebben: het grotemensenleven. Dat ik me volwassen kon gedragen en altijd doordacht zou zijn. Alsof ik mijn grotemensenkoers ergens van een menukaart had gekozen en de rest vanzelf wel zou volgen.
Grotemensengerecht
Het gerecht? Een bord vol bedachtzaamheid met een muurvaste ruggengraat. Knapperige stukjes organisatievermogen en een dikke saus van verfijnde motoriek en coördinatie. Een bijgerecht van zelfverzekerde besluitvaardigheid. Oh, en dit alles afgetopt met een vleugje, nee wacht, een soeplepel groots-en-meeslependheid alstublieft.
Betrapt
Helaas.
Er wordt aan de deur geklopt. Het is de realiteit. Hij betrapt mij in mijn slaapshirt en ongewassen voorkomen op zondagmiddag, 16.30. Wat ik aan het doen ben op deze zonnige vrije dag? Nou gewoon, in bed liggen omdat ik te brak ben om op te staan. Omdat ik geen zin heb om het huis te poetsen en om boodschappen te doen. Oh, ik heb trouwens ontbeten met een halve zak chips omdat ik niks anders in huis had.
Kind, dat hebben we allemaal wel eens, denk je nu.
Waar is mijn ruggengraat?
Maar het blijft helaas niet bij die ene keer. Regelmatig vraag ik mij af wanneer de dag komt dat ik alle touwtjes stevig in handen heb. Dat ik mijn zaken ruim voor de deadline op orde heb. Dat ik maat weet te houden op een random dinsdagavond. Dat er zich een ruggengraat in mijn romp bevindt, in plaats van de onsamenhangende substantie die er nu zit. Dat ik de capaciteit had om weekboodschappen te doen en een dag doorkom zonder gigantische vlek in mijn outfit. Dat er een moment komt in mijn leven dat ik een plant langer dan een week levend kan houden. Dat soort kleine grotemensendingen.
Afijn… de structuur was overduidelijk niet meer op voorraad toen ik wilde bestellen. Eigenlijk maar goed ook, want nu ik op papier volwassen ben, ben ik erachter gekomen dat ik allergisch ben voor uitgestippelde routes en ik uitslag krijg van smetteloze kleding. Ik neem wel het verrassingsmenu. Smakelijk!
