Het leed dat Heimwee heet
Het gevoel dat je niets anders wilt dan thuis zijn, dat je letterlijk ziek wordt van het verlangen naar je eigen bed of naar een persoon. De een herkent het uit duizenden, de ander heeft totaal geen idee waar ik het over heb. Heimwee. Je ziet het liever gaan dan komen.
Als kind had ik er ontzettend veel last van. Logeren bij vriendinnetjes was niet aan de orde en alleen al van het woord ‘kamp’ kreeg ik buikpijn. Of het nou sport-, pony- of zeilkamp was, alles was voor mij een hel. Ondanks dat ik altijd samen met mijn grote broer ging (behalve ponykamp uiteraard), voelde ik me doodongelukkig en moederziel alleen. Letterlijk moederziel alleen, want ik miste vooral mama.
Afgrijselijk uitzwaaimoment
Een kamp in eigen dorp en liefst zonder overnachting was, met heel veel moeite en tranen, nog vol te houden. Vooral omdat ik dan uitkeek naar de tussentijdse bezoekjes van mama. Maar als het met overnachting was en op onbekend terrein, dan werd het een drama. Het begon al in de bus ernaartoe. Zo’n afgrijselijk uitzwaaimoment, waarna 
direct de zeurende buikpijn kwam en niet meer wegging. Joost, mijn broer, had in het eerste kwartier in de bus al vijftien vrienden verzameld. Ik wilde liever in een hoekje gaan zitten huilen. En dan zo’n koude slaapzaal met vreemde kinderen die allemaal door het dolle heen waren. “Een hele week zonder ouders, woehoe!”. Ik kroop het liefst zo ver mogelijk mijn slaapzak in, de nachten tellend wanneer ik weer naar huis mocht. Dat was de eerste nacht altijd lang tellen, maar hield snel op. Voor de tweede nacht was ik namelijk alweer thuis.
Een klote taak
Bij het ontbijt kreeg ik nooit een hap door mijn keel en als ik dan huilend naar huis mocht bellen werd altijd eerst afgesproken het nog even aan te kijken. Formaliteit, dat begrijp je, want mama wist allang hoe laat het was. “Er staan vandaag allemaal leuke dingen op het programma!” Jippie. Ik wilde het liefst de hele dag in mijn slaapzak blijven, maar er moesten vlotten worden gebouwd, speurtochten worden gelopen en, the worst, nachtelijke droppings worden overleefd. De droom van elk avontuurlijk kind, een nachtmerrie voor mij. Joost kreeg vaak de taak een beetje op zijn kleine zusje te letten. Een klote taak natuurlijk, want er was avontuur te beleven! Het had allemaal geen effect en nog voor het avondeten, wat ik toch niet opgegeten zou hebben, stond mama er om me op te halen. De verschrikkelijk buikpijn, het overgeven, het huilen en het niet kunnen eten, verdween als sneeuw voor de zon zodra ik haar zag.
Hoe verschrikkelijk het ook klinkt en was (ondanks dat ik nooit een hele week heb hoeven blijven), de heimwee werd met de jaren minder. Beetje bij beetje hield ik het langer vol en begon ik er zelfs plezier in te krijgen. Zo was het Groep 8 kamp op Ameland één groot feest (uiteraard wel even naar huis gebeld) en had ik zelfs een ponykamp in het altijd bruisende Meppel overleefd. Je begrijpt dat toen het hek van de dam was en in de volgende jaren de vakanties (want zo heette het inmiddels) niet aan te slepen waren. Op mijn 14e naar Domburg, een Sneekweekje meegepakt en vervolgens op de volwassen leeftijd van 15 (ahum) met Vinea kamp naar Blanes, inclusief uitzwaaimoment en busrit. Heimwee? Wat is dat?
Mijn laatste echte kamp was in 2006. De ontgroening. Dat was dan wel weer een flashback naar de hel van vroeger. Helaas dit keer geen oudere broer of een moeder die mij de volgende dag op kwam halen, zelfs geen vriendinnen in de buurt. Wie ik dit keer wel als redding had? Mezelf. En ik heb het, op wat kleerscheuren en ranzigheid na, glansrijk overleefd.
Bewaren
Blanes – nooit meer naar huis 😉
Wat een mooie beschrijving van een weg van door heimwee verteerde strafkampen naar uitbundig genietende vakanties!
Domburg! Kip met bottuh!! En die kaas!!!! Heerlijk
Feest der herkenning!!
En dan nu helemaal in je up, vrijwillig op reis, wel met tips van broer en starten op een “bekende” plek, maar toch een hele uitdaging. Je heim is waar je hart is, de wee maakt plaats voor plezier. ???