Heb ik weer

PFFFFF dat heb ik weer steunt en kreunt menig mens te pas en te onpas. Om die afgebroken sleutel in je slot. Om die defecte trein waardoor je te laat bent op je sollicitatie. Om die gênante valpartij te midden van de Kalverstraat op zaterdagmiddag 1:00 uur met 1200 toeschouwers. Iedereen lijkt ‘dat’ altijd weer te hebben. De klunzen onder ons misschien zelfs wel vaker, omdat het onfortuinlijke lot zo nu en dan een handje geholpen wordt door een gevallen steekje door eigen toedoen.

Ik val hierbij in de laatste categorie ‘heb ik weers’. De oplettende lezer weet: mijn klunzigheid zorgt voor plusminus 3 keer per week een “heb ik weer” momentje. Ik heb een gave om publieke situaties socially awkward te maken door ongecontroleerde flapuitspraken. Ben ik degene die een boete krijgt voor op de stoep fietsen (FYI: slechts 3 meter, op weg naar een fietsenstalling). Laat ik mijn sleutels op 14 hoog tussen de liftdeuren vallen, en struikel ik over elk mogelijk obstakel, zelfs als deze er niet is. Leuk detail: ik schrijf dit stuk dan ook met een lichte hersenschudding die ik in al mijn enthousiasme opliep tijdens het schoonmaken afgelopen zondag.

Enfin. Soms, heel soms, valt het kwartje ook de andere kant op. Buigt de heb ik weer van negatief naar positief. Die sleutels tussen de liftdeuren? Die heb ik terug. Niet door een belletje naar de technische dienst (“over 8 maanden bij de volgende onderhoudsbeurt, en anders 200 Euro lappen, mevrouw”), maar door een storing die twee dagen later plaatsvond. Plots was daar het moment dat ik besefte dat een heb ik weer ook best iets leuks kan zijn.

Het gaat namelijk om dat kleine hoekje waar zowel geluk als ongeluk plaatsvindt. Dat kleine hoekje waar ook vaak leuke dingen gebeuren, zoals de liftstoring waardoor je je sleutels terugkrijgt. Of als het laatste exemplaar van dat leuke jurkje nét in jouw maat is. En in de sale. Heb jij weer, zeggen anderen dan tegen jou.

Zo ook vorige week. Toen ik, jawel, twee vliegtickets won. Naar de zon. Met mijn 79-jarige oma. Ja hoor, heb jij weer werd er naar mijn hoofd geslingerd. Ik heb m’n oma nog nooit zo blij gezien toen ik haar mocht verrassen met de halve Transavia-crew! Allebei in de wolken dat we iets heel bijzonders samen gaan doen. Want hallo, wie gaat er nou alleen met zijn of haar oma op vakantie? Hebben wij weer! En zij heeft het geluk dat ze nog hartstikke mobiel is op d’r 79e én nog een keer in een vliegtuig mag stappen. Heeft zij weer.

Wies’ woensdag wijsheid is dan ook: sta eens wat vaker stil bij de leuke ‘heb ik weers’, in plaats van zwaar te tillen aan de negatieve variant daarvan. Ik teer voorlopig wel even op het idee dat ik met mijn liefste oma naar Mallorca ga in het voorjaar!