Happy Birthday to Me

Aanstaande dinsdag, op 1 november, blaas ik 29 kaarsjes uit. Nog één jaar verwijderd van de alom gevreesde én geprezen 30. En ik heb er zin in. Niet per se in het lichamelijke verval, maar wel in de persoonlijke groei. Ik heb het afgelopen half jaar namelijk meer over mezelf gepraat, in het verleden gegraven en gehuild dan ik ooit heb gedaan, maar kan nu wel zeggen dat ik met de dag gelukkiger met mezelf ben. En daar kan geen jongere kop tegenop.

Want oud, dat worden we allemaal, maar het gaat erom hoé. Zo zag ik laatst een prachtig filmpje op het internet met de titel: ‘Everybody dies, but not everybody lives’. Want de vraag is niet of je dood gaat, maar heb je ook geleefd?

Gelukkig word ik nou ook weer niet zó oud, dat ik al moet terugblikken op mijn volledige leven en bedenken of ik alles wel eruit heb gehaald wat erin zin, maar de tijd gaat wel snel. Heel snel. Om even een wat minder zwaar voorbeeld te geven, onlangs zag ik op het internet dat K-otic een reünie houdt. Een concert om te vieren dat het 15 jaar geleden is dat ze van Starmaker een band maakten. 15 jaar geleden! Ik was nog bij het concert in 2001, waar ik vooraan stond te zwijmelen bij het duet van Bart en Sita en stond mee te blèren met ‘Damn, I think I love you’. Jezus, wat is dat lang geleden. Aan de andere kant is er ook weer niets veranderd, want destijds stond ik daar op plateauzolen, in een croptop met spaghettibandjes en een tattoobandje om mijn nek. Precies hoe het publiek er nu ook weer uit gaat zien. Toch denk ik dat ik de reünie even oversla, gevalletje been there, done that.

Waar de mode om de zoveel tijd weer terugkomt, zijn er bepaalde tijden die je nooit meer over kan doen. Zo was ik tien jaar geleden nog een klein feutje dat net op kamers ging, eenpansgerecht pasta pesto maakte en colleges skipte om uit te brakken. Nu heeft de helft van mijn jaarclub een koophuis samen met hun boyfriend, wordt er tijdens 6-gangen diners gepraat over trouwen en baby’s en zit ik braaf vijf dagen in de week op kantoor.

De lamme maandag-, woensdag en donderdagavonden zijn vrijwel niet meer aanwezig, de zaterdagkaters des te erger. De vrijetijd is gigantisch gedaald, maar het banksaldo gestegen. Ook de rimpels en ‘ik-ben-in-Blanes-en-smeer-met-olijfolie’ zonneschade, die steeds zichtbaarder worden, neem ik er gezellig bij. Tuurlijk verlang ik soms even naar mijn lang-leven-de-lol-tijd, maar écht weer helemaal opnieuw? Nee, dat niet. Ik vind deze nieuwe volwassen fase eigenlijk veel interessanter.

Dus, deze dinsdag weer een jaartje ouder. Een heel groot feest ga ik niet geven, dat bewaar ik voor volgend jaar. Ik zal de avond ervoor niet met gierende zenuwen in bed liggen en ik hoef ook geen traktatie meer te knutselen voor mijn klasgenoten en leraren. Er zijn geen wensenlijstjes aangevinkt in de Bart Smit catalogus en je zwemkleren mag je thuislaten. Wat er elk jaar nog steeds wél zal zijn? De liefste familie en vrienden, het gevoel dat het even helemaal mijn dag is, mijn ultieme lievelingssnacks en het verheugen op wat dit jaar mij allemaal gaat brengen.

Hieperdepiep hoera! Kom maar op met die 29. Mag ik nu een wens doen?