Halve Sarah

Terwijl mijn vader stiekem even 10 seconden zijn ogen dicht probeert doen op de bank, schalmt mijn moeder voor de tiende keer wie er nog een stukje taart wil. “Ik heb MonChou, zelfgemaakte appelkruimel, of abrikozen-progres”. “Klein stukje hoor, hij was zo lekker!” luidt het antwoord, terwijl er zichtbaar op een buik geklopt wordt. Te midden van een zorgvuldig gevormde cirkel pronkt een salontafel met een assortiment aan nootjes, kazen, smeersels en een bak drop (voor de kinders. En mijn oma). Onze gekortwiekte, gestylede en verneukte My Little Pony’s worden uit de kast getrokken voor eerdergenoemde aanwezige kinderen onder de tien.

Kaas-met-leverworst-verjaardag

Verjaardagen met familie. Ik sta erbij en ik kijk ernaar. Langzaam ontstaan er kringgesprekken met vagen uit het standaardrepertoire. “Hoe is het daar in Amsterdam? En met de liefde? Nog steeds geen nieuwe vlam?”. Mijn oudste oma doet er nog een sloot oude koeien bovenop door te vragen hoe het met mijn ex-vriendje gaat (ze accepteert nog steeds niet dat het al geruime tijd uit is), om vervolgens nog even mede te delen dat ik ben aangekomen. Voordat je denkt dat familieverjaardagen in huize v. Diepenbeek dé vertaling is van een terurige kaas-met-leverworst-polderfissa vol suffe familie, heb je het mis. Aan het eind van de avond, in het bijzijn van een select aantal feestgangers, kan het zo maar zijn dat mijn vader staat te vuurspuwen met whiskey, mijn moeder lallend gin tonics staat te bereiden en mijn zusje uit de maat een freestyle moderne dans aan het opvoeren is.

Halve Sarah

Verjaardagen dus. Ik ben deze week aan de beurt. Vrijdag 4 augustus stap ik de drempel over naar de tweede helft van roaring twenties. Een kwart eeuw. Een halve Sarah. Vijfentwintig. Tijd voor een moment van bezinning over mijn score op de hoe-volwassen-ben-ik-nou-eigenlijk-echt-meetlat en een reflectie op afgelopen jaar. Ik pendel tussen volwassen zijn en aanmodderen. Tussen persoonlijke groei en lichamelijke aftakeling. Tussen financieel onafhankelijk, maar nog steeds zonder saldo bij de AH staan. Tussen party’s op zaterdag en poepluiers bij baby’s van vriendinnen op zondag. Afgelopen jaar heb ik hoogtepunten gehad die reikten tot 6000 meter en dieptepunten die voelden als -150 NAP. Doen grijze haren zich aan en heb ik mijn eerste auto gekocht. Heb ik mijn VIESWIEF-debuut gemaakt en ben ik van baan gewisseld.

Klein gezelschap, grote kaasplank

Een bewogen jaar dat vraagt om gevierd te worden. Hoe? De dropveter-met-nibbit-ketting-traktatie kan écht niet meer nu ik 25 word. Maar wat dan wel? Uit eten. Klein gezelschap, grootse kaasplank, ruim gevulde wijnglazen. Die koffie met vlaai komt over vijftien jaar wel, als ik “MonChou, zelfgemaakte appelkruimel, of abrikozen-progres” tetter tegen het bezoek.

Laat dat 26^e levensjaar maar komen. Ik ben er klaar voor!