Waarom genieten niet altijd makkelijk is

Mijn leven is een feestje. Echt waar. Soms met slingers, soms zonder, maar ik heb het goed. Alleen vergeet ik dat soms. Te vaak moet het beter, meer, sneller, mooier of groter. Thuis heb ik daar al veel last van, maar hier in Amerika misschien nog wel meer. Waarom is goed niet goed genoeg? En waarom vind ik het zo moeilijk te genieten van het moment? Gewoon iets meer in het nu te leven?

Ik ben alweer een maand in de United States. Uitgaan in giga clubs in Miami, swingen op live jazz in New Orleans, met cowboys dansen in Texas, cocktails drinken in Hollywood, gokken in Vegas en met een gigantische RV naar de Grand Canyon rijden. Allemaal gedaan. In slechts 30 dagen. Thuis had ik in die tijd waarschijnlijk vier nieuwe H&M’tjes, wat Kiehl’s producten, vijf restaurantjes bezocht en een tripje naar Utrecht gemaakt. Best een groot verschil. En toch vind ik het moeilijk hier te beseffen wat ik allemaal zie en doe en vooral om gewoon te genieten.

Ik had nóg meer uit kunnen gaan in Miami, ik had in the middle of nowhere van Texas kunnen BBQ’en, ik had tussen de celebrities willen dansen in Hollywood. Waarom heb ik geen ziek rijke man ontmoet in Vegas die gratis hotels en helicoptervluchten kon regelen? En was met een cabrio naar de Grand Canyon rijden met de wind door m’n haren en keiharde muziek aan niet beter geweest? Soms heb ik zelfs de gedachte dat ik de liefste familie en vrienden toch al thuis heb, in de mooiste stad van Nederland woon en ook gewoon thuis had kunnen blijven en drie maanden op terrassen wijn had kunnen drinken. Maar dan had ik waarschijnlijk weer over deze reis gedroomd.

Ik vergeet veel te vaak te genieten. En als ik dat besef, kan ik weer m’n dag verpesten door te balen dat ik niet heb genoten. Doodmoe word ik ervan. Vind ik mezelf niet goed genoeg en is daarom mijn leven nooit goed genoeg? Zie ik teveel ‘perfecte’ levens op Instagram, waar ik bij wil horen? Is het toch nog steeds die comfort zone waar ik niet helemaal uit durf te stappen? Ik weet het niet.

Ik heb getwijfeld of ik deze gedachtes wel met jullie wilde delen en niet gewoon moest schrijven over hoe ik via een slaapkamer met een verborgen trap onder het bed in de meest fantastische bar van Hollywood terecht kwam. Of hoe machtig mooi de Grand Canyon is en hoe we met de RV vast kwamen te zitten en met heel veel gedoe en hulp na drie uur pas weer weg konden rijden. Want ik maak heus van alles mee. En ik beleef ook heel veel intense geluksmomenten. Vaak juist bij de allersimpelste dingen. Op het strand met een wijntje en een blik sardines uit de supermarkt naar de ondergaande zon kijken. In m’n eentje fietsend door Miami. Op het terrasje van een nieuw ontdekt koffietentje in Hollywood, de LINDA. lezen en ontbijten met een gigantische latte en stokbroodje met jam.

Maar deze lastige gedachtes en gevoelens heb ik ook. En omdat VIESWIEF juist over het échte leven gaat, deel ik dit. Het blijkt maar weer dat geluk echt in jezelf zit. En in de kleine dingen. Dat het uiteindelijk draait om de liefde, voor jezelf en voor de mensen die onvoorwaardelijk van jou houden. Om gezelschap en gezelligheid, om zon, kaas en een goed glas rode wijn. Maar no worries, ik kom nog niet naar huis. Ik ga de komende twee maanden mezelf de tijd geven dit gevoel een plek te geven. Te leren loslaten. Te leven in het moment. En vooral nog even intens te genieten. Want wat voor een ervaring deze reis ook wordt, dit neemt niemand me meer af.