Gelukkig nieuwjaar?

Het eerste vuurwerk wordt al afgestoken. Iedereen is druk in de weer met kaartjes voor wat hét feest van het jaar moet worden. Oliebollen inslaan, champagnetorens bouwen, goede voornemens bedenken. En ik, ik loop al een aantal dagen rond met buikpijn. Met een raar, melancholisch, ongezellig gevoel. En dat heb ik elk jaar. Ik haat Oud & Nieuw.

Afgelopen jaar was een jaar om nooit te vergeten, met een hele berg aan gigantische mijlpalen. Baan opgezegd, in mijn eentje drie maanden door Amerika gereisd, nieuwe baan gevonden met collega’s die inmiddels goede vriendinnen zijn geworden en mijn 30e verjaardag gevierd met al mijn lievelingsmensen. Ik weet dat het een prachtjaar was en toch bekruipt mij dit ongelukkige gevoel. Het gevoel alsof ik niet alles uit het jaar heb gehaald en bang ben voor het nieuwe jaar. In plaats van benieuwd te zijn wat voor een moois 2018 mij gaat brengen, vind ik 2018 doodeng.

Waarom heb ik dit? Ben ik de enige die dit heeft? Moet ik weer een afspraak met mijn coach maken om te bespreken waar dit vandaan komt? Of is dit gewoon even een gevoel wat bij Oud & Nieuw hoort en ben ik gevoelig voor de spanning die nu in de lucht hangt en de druk dat een nieuw jaar ook altijd een omslag moet zijn, dat het niet gewoon mag blijven zoals het is, maar beter moet.

En wat doet een mens tegenwoordig bij onbekende gevoelens? Juist, googlen. Dus ik type ‘verdrietig Oud & Nieuw’ in bij Google. (Ja, echt). En stuit direct op dit stuk. Mooi, ik ben niet de enige. Dat scheelt alweer. Ik voel sterk de behoefte te reageren op het stuk van Kiki, dus ik mail haar. En dat doet mij goed, zo goed, dat ik besluit deze blog te schrijven. Deze blog komt voor jullie, na 3 maanden geen VIESWIEF, vast volledig uit de lucht vallen. Ik miste de behoefte om te schrijven, had weinig inspiratie en was druk met andere dingen. Maar sommige emoties móet ik van mij afschrijven. Die moet ik kwijt, maar niet door ze uit te spreken. Dus hierbij. Het is misschien niet de meest positieve comeback, maar ach. De hilarische verhalen volgen vanzelf, want geloof mij, die zijn er volop. Het echte leven, daar ging het om op deze site.

Dit schrijven is al een hele opluchting en die buikpijn wordt hopelijk snel minder, na 15.364 glazen wijn moet dat vast lukken morgen en anders maar niet. Dan accepteer ik dat ik dit gevoel heb en het zo erg ook allemaal niet is.

Wat 2018 betreft heb ik geen life changing plannen, geen grote doelen of vooruitzichten. Die had ik vorige Oud & Nieuw ook niet en kijk wat dit jaar mij heeft gebracht! Gewoon weer doen waar ik mij goed bij voel, blijven leren niet te streng voor mijzelf te zijn en.. weer wat vaker op VIESWIEF gaan schrijven.

Tot zover mijn comeback én laatste blog van 2017.

Gelukkig nieuwjaar lieverds!!

Ps. Bedankt voor al jullie lieve en bezorgde berichtjes over of we gestopt zijn en dat jullie onze blogs missen. Zoals je ziet zijn we er nog en wie weet wat 2018 allemaal gaat brengen..