Fietsen in de discotheek

Zoals jullie inmiddels weten, is fietsen niet helemaal mijn ding. Sporten ook niet. Tel daar een tekort aan discipline bij op en het laatste waar je aan denkt is iemand die zich een uur te pletter fietst in een donker zaaltje. Dat deed ik dus wel. Is dit een grap? Nee, dit is geen grap. Na maanden van minimale beweging stond er afgelopen woensdag een sportlesje in de VIESWIEF agenda. En niet zomaar een sportles, het inmiddels Amsterdam-famous Rocycle klasje. Fietsen op keiharde muziek in het discolicht of ‘party on a bike’, zoals ze het zelf noemen.

De les begon om 19:00 en Wies en ik hadden om kwart voor afgesproken. Om half 7 zat ik nog steeds in mijn joggingpak Homeland te kijken. (Ja, ik ben nu pas gestart met Homeland en ja, jullie hadden al die tijd gelijk. Holy fuck wat is dit verslavend spannend.) Vanavond moest de terrorismebestrijding helaas even plaatsmaken voor sportyspice issues. Bovenop mijn kledingkast staat een doos waar ik mijn yoga-, boks- en fitnesskleding bewaar. Deze is niet meer geopend sinds juni dit jaar. En dat is te ruiken. Bij het optillen van de deksel komt een muffe, verstofte geur mij tegemoet. Dit is dus de geur van mijn conditie. Confronterend noemen ze zoiets. Het wordt letterlijk in m’n neus gewreven dat er actie moet worden ondernomen.

Ik trek mijn sportbeha en sportbroek aan en werp even een blik in de spiegel. Het kan er prima mee door. Ben ik de enige die vindt dat een sportbeha ontzettend veel goeds voor je tietpartij doet? Ik overweeg héél even om gewoon in sportbeha te gaan, als een echt Victoria Secret model, maar het wordt toch gewoon een zwart hempje ter verhulling van de iets minder aantrekkelijke kaasblokjesbuik. Op naar Rocycle.

Bij binnenkomst ziet het er allemaal gelikt en zelfs een beetje klinisch uit. Een invasie van chicks in sportbeha (zonder hempje) en veel gezonde sapjes van The Cold Pressed Juicery. We krijgen een paar fancy fietsschoentjes, flesje water en een korte uitleg bij een soort voorbeeldfiets. “Je verstelt je zadel en stuur op deze en deze hoogte en de afstand ertussen is de lengte van je onderarm”. Oké, duidelijk. En hoe kom ik met die schoenen in én uit dat rare trappertje? “Oh dat is gewoon een kwestie van klikkerdeklik klakklak en klakklak”. Oh, oké.

Wiebelend op onze rare schoentjes lopen we naar fiets 28 en 29. Ik ga op fiets 29 zitten, je eigen leeftijd brengt vast wat extra kracht. Na wat gedraai aan knoppen klikkerdeklakken we aardig makkelijk in onze trappertjes. Daar gaan we. Het is vanavond Justin B. versus Justin T. dus dat kan het probleem niet zijn. De Justins knallen de speakers uit en het is de bedoeling dat je met de beat meetrapt. Ik ga goed van start en zit lekker in het ritme, maar we zijn er nog lang niet. Waar bij Wies haar ritmegevoel haar in de steek laat, is het bij mij al snel mijn belabberde conditie. Terwijl ik (stiekem even zittend, maar stevig doortrappend) de sterretjes in mijn hoofd probeer te verminderen, zie ik Wies ietwat uit de maat, maar nog steeds volle por meedoen. Haar hoofd is inmiddels 50 tinten roder dan haar nieuwe auto, maar ze gaat. Als het laatste nummer aanbreekt raap ik al mijn krachten bijeen, geef een slinger aan die weerstandsknop en ram ik er nog even een nummertje uit. We did it.

Als iedereen de zaal verlaat, zitten wij nog op onze fiets. En dat is niet omdat we mee willen doen met de volgende les. Het klakkerdeklak om je schoenen uit te doen bleek toch lastiger dan het klonk. Gelukkig zijn ze bij Rocycle zo aardig om je uit je fiets te helpen. Na een paar stevige high fives en met een, volgens de eigenaar, ‘gezonde’ kleur op het gezicht verlaten wij uiteindelijk helemaal gesloopt, maar voldaan het Rocycle headquarter.

Kort samengevat was het een uur van: adem in, doortrappen, staan, achter, voor, opdrukken, baby baby baby oooh, biceps, triceps, trappen, berg op, berg af, cry me a river, doortrappen en adem uit. En dat beviel ons wel, want volgende week gaan we weer. Echt.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren