Alleen in Amerika: de eerste indruk

De kop is eraf. Afgelopen dinsdag vloog ik in mijn eentje naar Miami. Het avontuur is nu officieel gestart. Voordat ik jullie alles ga vertellen over mijn eerste belevenissen, wil ik even iedereen bedanken voor alle lieve berichtjes. Dat doet een mens goed. Hierbij dus ook de bevestiging: ik ben veilig aangekomen!

Liefde voor vliegtuigvoer

Nadat ik was uitgezwaaid door de liefste familie van de wereld, veranderde mijn buikpijn van angst langzaam in kriebels van gezonde spanning. Daar gaan we. Of nou ja, daar ga ik. De vlucht was heerlijk. Rechtstreeks met KLM, dus geen overstapstress, maar aan een stuk door in mijn joggingpakkie onder een dekentje films kijken en boeken lezen. Uiteraard ook gesmuld van het vliegtuigvoedsel. Ik ben zo iemand die zich verheugd op die plastic dienblaadjes vol verrassende bakjes.

Na twee uur bij Customs in de rij te hebben gestaan (ze vinden het blijkbaar efficiënt om ’s avonds maar één hokje te openen) pakte in een taxi naar het hostel. De angstkriebels kwamen weer een beetje terug. Ik ben dus een hostel amateur en best wel (heel erg) gesteld op mijn eigen plekje en spulletjes. Maar ik ga de uitdaging aan. Het hostel zag er op zich prima uit, ik denk dat het erger kan. Wel was de kamer waar ik sliep een gigantische teringbende. Wat kunnen chicks (zit op een vrouwenkamer) er een zooi van maken! Ik zocht een plek voor mijn koffer, confiskeerde een bed (was niet makkelijk te zien welk bed vrij was met al die meuk) en vertrok meteen maar naar de bar, waar wifi is, om aan het thuisfront te laten weten dat ik veilig aangekomen ben.

Maxima is er ook

Na drie tellen kwam er al meteen iemand naast me zitten. Oh leuk, denk je nu. Dat viel dus mee. Het was een lamme Argentijn die vond dat ik op Maxima leek. Dat zei die tenminste nadat ik zei dat ik uit Holland kom. Vervolgens kwam er een heel lulverhaal over Maxima, waar ik de helft niet van kon verstaan. Ik heb het even aangehoord, geknikt en braaf gelachen en ben vervolgens met een goed ‘heb een lange vlucht gehad’ excuus vertrokken. Met joggingpak en al mijn stapelbed in. Morgen weer een dag.

’s Ochtends werd ik een beetje onwennig wakker, wel goed geslapen. Het ontbijt was tot 10:00, maar dat had ik al gemist. De bende in de kamer kon ik nu in het licht aanschouwen. Niet best. Gelukkig gingen de veroorzakers die middag weg en had ik daarna een chill bed met eigen kluisje. Ik vertrok met mezelf richting het strand. Heb langs Ocean Drive gewandeld, mijn favoriete en vertrouwde CVS bezocht en uiteraard even een Starbucksje gehaald. Daarna op het strand lekker liggen braden (achteraf te weinig zonnebrand gesmeerd, met een rode reet als gevolg) en tijdschriften gelezen. Genieten dus. Maar toen kreeg ik honger.

Alleen uit eten

In je eentje op het strand liggen is goed te doen, maar in je eentje zoeken naar een leuke tent om lunch te halen is minder leuk. Laat staan uit eten gaan. Die dingen zijn toch het leukst met iemand erbij. Ik heb dus nog vrij weinig en vooral saai gegeten, wat echt niets voor mij is. Met het besef dat ik niemand had om leuk mee uit eten te gaan, kwam ook het besef dat ik hier écht alleen was. Om niet in dat gevoel te zakken is het handig iets te gaan doen waar je blij en gelukkig van wordt, maar dat is bij mij dus uit eten gaan. Met iemand.

Schaatsen in de club

Het eerste moment van heimwee brak dus al snel aan. Waar ben ik aan begonnen? Waarom wilde ik dit ook alweer in mijn eentje doen? Hoe zou het zijn geweest als ik nu met Wies op het strand had gelegen? Wat als ik niemand leuks leer kennen? Allemaal geen motiverende gedachtes. Na een appgesprek met het thuisfront (halleluja voor wifi en smartphones) had ik weer even een boost gekregen. Ik was er pas 1 dag, moet de boel gewoon even laten bezinken. Niet meteen zo kritisch. Dus ik schreef me maar meteen in voor de partyavond van het hostel. Je moet wat. Twee uur laten zat, of stond, ik met twee kamergenootjes uit New Jersey en twee Nederlandse jongens en nog een hele bende anderen in een verschrikkelijk foute partybus inclusief danspaal. Het leek wel alsof ik weer 16 was en in Lloret de Mar was beland. Na in de bus, onder het genot van keiharde hits, heel Miami doorgeslingerd te zijn, hebben we nog een paar uur gedanst in een club waar je ook kon schaatsen en bowlen. Totaal bezopen gaan schaatsen op scherpe ijzers vind ik niks voor Amerika. Ik twijfelde nog even om het te doen en express een harde val te maken, zodat ik mijn vakantie terug kon claimen, maar toch niet gedaan. De eerste avond zat erop. Ergens hilarisch, ergens ook de bevestiging dat dit toch niet helemaal is wat ik deze vakantie zoek.

Laveloos en naakt

Het is hier in Miami nu Spring Break, dus het stikt er van de jonge studenten die niets anders willen dan elke dag laveloos zijn en naakt rondlopen. Noem me een oude zeikerd, maar die behoefte mis ik even. Ik hoop dat het na het weekend, als zij weer aan de tentamens moeten, de leeftijden weer iets omhoog gaan en er mensen zijn die net als ik gewoon het land willen zien en met een auto door Amerika willen scheuren. Tot nu toe heb ik die nog niet echt gevonden, maar zoals ik al zei, ik ben er pas net, dus wat niet is kan nog komen. Tot die tijd vermaak ik mezelf prima met een boek op het strand of wandelend door de straten. Want ondanks mijn onwennigheid geniet ik wel met volle teugen van zon, de zee en de relaxte sfeer hier op South Beach en ben ik blij dat ik hier gestart ben.

Tot zover mijn eerste indruk. Vanaf nu zal ik elke week iets uitlichten wat mij opvalt, verbaast of wat ik hilarisch vind. Geen uitgebreid dagboek meer dus, want er moet nog wel wat te vertellen zijn als ik terug ben. En oja, die vlogplannen waren iets te ambitieus. Het werd toch een beetje een gedoe en verplicht werkje. En dat is juist net niet wat ik wil deze maanden. Dus dat vlogplan houden jullie te goed als ik terug ben. Wel kan je me volgen op Instagram, waar ik dagelijks een mini vlogje maak op Instagram Stories. Heb je toch een idee van wat ik elke dag uitspook. See you later, alligator.