De Tweedaagse Kater

Het sloeg in als een bom. Als donderslag bij heldere hemel. Opeens was hij daar: een zwaarlijvige, tweedaagse kater. Hij gaf bonkende kopjes en zeurde om vettig voer. Op maandag. En dat terwijl ik zondag maar één rood wijntje had gedronken. Complete errors in mijn hoofd. Alle luchtalarmen loeiden, zonder dat het tijd was voor de maandelijkse traditie op de eerste maandag om 12:00 uur. Compleet gedesillusioneerd probeerde ik het beest van me af te slaan. 

De smeerlap hoorde zondag namelijk al afgetaaid te zijn. Om minstens een week later eventueel, heel misschien weer op te duiken na een enthousiaste vrijdag- en/of zaterdagavond. In het weekend dus. Maar nee, deze Bengaalse tijger kreeg het voor elkaar om twee dagen hardnekkig aan me te blijven plakken. Mijn lijf voelde maandagochtend alsof ik de intercity naar Maastricht had geraakt. En terug. De boodschap is duidelijk: ik word oud.

Ouderdom komt met gebreken

Jarenlang huppelde ik door het leven als een naïef lammetje. Er was een tijd dat ik onoverwinnelijk was. Op dinsdag, woensdag en donderdag in de kroeg tot 4, om de dag erna om 9 uur fluitend de collegezaal binnen te walsen. Met het idee dat aftakeling iets van een volgend leven is. Het hiernamaals. Of op z’n minst na mijn vijfenveertigste. Niet in de volle glorie van mijn roaring 20’s. Toch moet ik eraan geloven dat ik aan de vooravond van de halve Sarah sta, en dat ik me langzaam richting de tweede helft van mijn twintiger jaren maneuvreer. Inclusief eerste grijze haren (echt!), het besef dat steeds meer celebrities jonger zijn dan ik, en dat mijn vingers écht niet meer door de Nibbit-ringetjes passen. Met als de kers op de taart dat de tweedaagse kater zijn status als fabelachtige mythe heeft verloren. Shit just got real.

Incontinentie

Of ik nu meteen voordeelverpakkingen incontinentiemateriaal in moet slaan terwijl ik wanhopig op zoek ga naar een koophuis om zo snel mogelijk kinderen te baren voor het te laat is? Nee. Hoe melodramatisch ik de kater van twee dagen ook beleefde, blijkbaar is het een doodnormaal fenomeen dat zijn intrede doet bij twenty-something’ers. Het feit dat ik nog steeds sta te juichen bij hagelslag met funnies zegt genoeg. Mijn bijnaam ‘Young Weezy’ houd ik nog steeds vol overtuiging in ere. Die kater zo nu en dan neem ik maar gewoon voor lief.

Kom maar door, halve Sarah!