De kunst van het niks doen

“Even lekker heeeeeeeelemaal niks doen” zijn woorden die jouw mond zonder twijfel wel eens ontglipt zijn. Hoe megacliché de letterlijk nietszeggende woorden ook klinken… ook ik maak me er schuldig aan. Ik roep het bijna wekelijks, maar de kans dat ik me er daadwerkelijk aan houd, is om en nabij 1%. Kansloos dus.

Als niks doen het beste is dat er op aard bestaat, waarom heb ik er dan verdomd veel moeite mee? Ik ben een master in roepen dat ik zin heb om he-le-maal geen anjer te ondernemen. Maar heb ik de mogelijkheid om even geen flikker uit te voeren, dan slaan de zenuwen toe. Binnen enkele miliseconden maken mijn appgrage tengels overuren op WhatsApp en haal ik toch weer een activiteit op de hals. Binnen een half uur fiets ik dan door de stad, op naar het avontuur. Is dit het gevaar van wonen in Amsterdam? Dat er altijd, maar dan ook écht altijd wat te doen valt? De angst om iets te missen (FOMO voor de kenners)? Of ben ik gewoon een complete n00b die de kunst van het niets doen totáál niet begrepen heeft?

De keren dat ik dan toch echt in mijn eentje thuis ben, begin ik vol goede moed met een koffie in mijn hand en probeer ik te verdwalen in het uitzicht dat ik heb vanuit mijn appartement op de veertiende verdieping. Je zou zeggen dat dit uitzicht over heel Amsterdam, met de mogelijkheid om zowel de zon zien opkomen als zien ondergaan, hét ultieme startpunt is voor de kunst van het nietsdoen. Maar helaas, niet veel later betrap ik mezelf erop verwikkeld te zijn in een gigantische huis-herstructurering waardoor mijn kamer binnen no-time in complete chaos verkeert. Alles behalve structuur en rust dus.

Maar afgelopen dagen moest het. Verplicht niks doen. In de warmte, dat dan weer wel. Want op het moment van schrijven zit ik op een balkon in een minidorpje aan de kust van Mallorca. Niet in het partygedeelte, maar in de rust. Met mijn omaatje van 80. Die heus nog wel mobiel is, maar niet meer gezegend is met het lijf van een 25-jarige. Voor het eerst in lange tijd doe ik niks, en ik begrijp nu waarom dat dus helemaal top is. Dolce far niente, omdat de Italianen dat mooier kunnen. Mijn Spaans is waardeloos, maar hier zal het wel iets met nada zijn.

Vijf dagen verplicht niks doen met je oma van 80 is dus een fantastische oefening als je net zo’n pro in dolce far niente wil worden als de Italianen. Lui zal ik nooit worden, maar een minuutje of 10, zo elke dag “even lekker heeeeelemaal niks doen” moet wel lukken… toch?

Nu kijken of ik het thuis kan volhouden.