Mag ik even met je lijf praten?

‘Pijn is fijn, bloed is goed’. Wie deze onzin heeft bedacht, was waarschijnlijk levensmoe. Pijn is namelijk kut. Ik loop al heel wat jaren rond met een ontzettend pijnlijke schouder. Een eeuwig zeurende pijn die door mijn hele arm trekt. Op erge dagen moet ik mijn wijnglas met twee handen vasthouden of laat ik ‘m gewoon op de grond kletteren. Een onbewogen foto maken, laat staan een selfie met één hand, is onmogelijk. Fysiotherapie, mensendieck, dry needling, massages, yoga en fitness, werkelijk alles heb ik geprobeerd om van die klote pijn af te komen. Sinds een half jaar begin ik in te zien dat ik het al die tijd in de verkeerde richting zocht.

Volgens vele goedbedoelde experts was mijn houding niet goed, was mijn ene been te lang of waren mijn spieren te slap. Dat werd dan aangepakt met heel veel rare rek- en strekoefeningen, met als resultaat een ietwat minder pijnlijke schouder. Als ik dan na een tijdje ‘gezond’ werd verklaard en niet meer hoefde te komen, was het vaak nog geen week wachten voordat die schouder weer lekker actief begon te zeuren. Weer werd ik dan verwezen naar een andere schoudergoeroe. Niemand die vroeg hoe het er tussen mijn oren aan toeging.

Vorig jaar werd het me allemaal teveel. Die fucking schouder kwam mijn neus uit. En dat niet alleen, niets vond ik meer leuk. Ik was altijd moe, chagrijnig en lusteloos. Toen er een avondje varen met al mijn besties op het programma stond en ik hoopte dat het niet doorging zodat ik kon slapen, besefte ik dat er aan de bel getrokken moest worden. En dat deed ik dus niet.

Zoals een sterk en wonderlijk lichaam betaamt, nam deze rigoureus de touwtjes in handen. Hoe harder ik de signalen van mijn lijf ontkende, hoe heftiger ze werden. Wie niet wil luisteren, moet maar voelen. Voor het eerst sinds járen (ik denk sinds de waterpokken) werd ik ziek. Ik kreeg ontstoken amandelen met bijbehorende koorts. Het leek me altijd heerlijk om ziek te zijn. Lekker de hele week in bed meuren. Nou, het bleek ronduit kut. En aangezien ik geen leuke man had die voor me kon zorgen, moest ik met m’n belabberde lijf zelf naar de Appie om sinaasappels te halen. Gelukkig kwam mijn moesje langs met B12 tabletjes, want ik had op internet gevonden dat het dé oorzaak was van mijn probleem. Aangezien mama net als ik geen held is met artsen, maar wel met psychologie zei ze voorzichtig dat die amandelen misschien wel ergens voor staan. ‘Misschien moet er iets uit, slik je teveel in en houd je teveel vast’. Stiekem wist ik dat ook wel, maar daar aan denken was te eng. Toen ik met Pasen niet meer op mijn benen kon staan van moeheid en bij een Jan van Haasteren legpuzzel (my favorite) na elk puzzelstukje moest gaan zitten, ging ik toch maar weer naar de huisarts.

Ik moest bloedprikken en omdat ik het hele consult zat te janken van vermoeidheid raadde hij ook een psycholoog aan. Toen uit het bloedonderzoek kwam dat ik pfeiffer had, bleef ik welgeteld twee dagen thuis. Húp, door. Ziek zijn is voor mietjes. Het werd er uiteraard niet beter op, ook die schouder niet. Schijtzat was ik het. Op naar de osteopaat, want een psycholoog was nog een bridge too far. Na één sessie bij de osteopaat bleek mijn schouder inderdaad een zwakke plek, maar ook mijn ademhaling was veel te hoog. Er zat een grote blokkade in mijn buik, eentje die zij niet weg ging krijgen met gekneed en gedruk. Vluchten kon niet meer. Ik moest toegeven aan iets wat ik stiekem heel diep vanbinnen al wist, dat al die spanningen, pijn en onrust misschien tóch iets te maken zouden hebben met het feit dat mijn biologische vader de koning van de pistruc is en ‘m peerde toen ik amper kon lopen. Ik heb mezelf altijd voorgehouden dat ik daar geen last of schade aan heb overgehouden, slechts fantastische pistruc skills te hebben geërfd, maar stiekem wist ik dat dat onmogelijk was.

Ik ging naar een coach om eens stevig in het verleden te gaan graven. Het was verschrikkelijk zwaar, maar ook intens verlichtend. Nu die beerput open was, ging ik los. Zo ben ik er sinds gisteren door een mesoloog achter dat mijn lever enigszins vertieft is. Ik denk dat de combinatie pfeiffer en wijn harken niet per se goed voor je is. Daarnaast was de nikkelwaarde in mijn lijf veel te hoog, wat blijkbaar veel voorkomt bij onze beugelgeneratie. Lekker is dat. Als resultaat zit ik de komende acht weken aan een nikkelarm dieet en slik ik elke dag kabeljauwleverolie en leverversterkers terwijl ik therapeutische levensvragen beantwoord.

Het kost me allemaal klauwen met geld, maar voor het eerst groeit mijn zelfvertrouwen en besef ik steeds meer hoe belangrijk het is om lief voor jezelf te zijn. Daar hoort bij dat dat je goed voor jezelf zorgt en naar je lichaam luistert. Hoe zweverig het ook klinkt, als je goed naar je lijf durft te luisteren, kan het je zoveel vertellen. Ik ontken niet dat mijn schouder een zwakke plek is en dat wat extra buikspieren helemaal geen kwaad zouden kunnen, maar het is niet alleen dat. Volgens mij heeft iedereen een zwakke plek in het lichaam, een uitingsvorm van welke pijn dan ook. Laten we daar gewoon een keer eens goed naar luisteren of zoek hulp bij iemand die je dat kan leren. De intense haat aan mijn schouders is inmiddels veranderd in een haat-liefde verhouding. En wie weet wordt het ooit nog echte liefde.

Hierbij waarschuw ik jullie dus alvast. Het kan zo maar zijn dat je me in 2017 niet meer herkent. Een vrolijke, energieke en gelukkige Vief. WHAT’S HAPPENED?! Nou, dit dus.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren