Mijn blauwe plek en ik

“Hoerenkast” brul ik overdreven naar de kast die zojuist mijn scheenbeen aanviel met een vlijmscherpe punt (pardon voor het taalgebruik). Niet alleen door hoerenkasten word ik in het dagelijks leven belaagd. Ook een leger aan agressieve ‘kuttafels’, ‘tyfusbedden’ en ‘teringstoelen’ staan dag in dag uit klaar om mij te terroriseren. Meermaals per dag doet een willekeurig object een poging tot doodslag. Mijn enige afweermechanisme is een verbaal kanonsschot.

Bij een incident zoals hierboven beschreven, wordt er een willekeurig geslachtsdeel, ziekte of ondergewaardeerd beroep gekoppeld aan het object in kwestie. Om mijn standpunt kracht bij te zetten voeg ik er wat Godverdommes en Jezussen aan toe. Niet dat ik als ongelovige verwacht hulp van bovenaf te krijgen. Vooral niet na het boos roepen van een handjevol centrale figuren uit het Christendom, maar toch. Het is gemakkelijk om het geloof de schuld te geven van mijn onhandigheid, alsof het een oorlog of ander wereldprobleem is.

Niet veel later, na een lichamelijke aanvaring met ‘het object’, ben ik in verwachting (that escalated quickly). In verwachting van een ongewenste paarsblauwe plakkaat. Als gevolg van mijn klunzigheid zit ik meestal helemaal onder. Gevalletje op de blaren (of blauwe plekken) zitten. Deze blauwe plekken zijn onlosmakelijk verbonden met het concept ‘Wies’ en pronken in alle vormen en maten over mijn hele lijf. Benen, armen, billen, voeten en handen zien eruit of ik een nacht in Aleppo heb doorgebracht. Lelijk, denk je vast. Is het ook. Toch kan ik niet zonder ze.

Ze horen bij me. Ik ben de kunstenaar en mijn lijf is het canvas. Ik maak gebruik van vijftig tinten blauw, afgetopt met een vleugje groen. De abstracte, donkere vormen sieren mijn lijf als accessoires. Elegant, noch vrouwelijk. Maar aan de andere kant… een egaal, flawless lichaam past nog minder bij mij. Mijn blauweplekkenverzameling is zo veranderlijk als het weer en vaak heb ik geen idee waar ze nou écht vandaan komen. Houdt het lekker mysterieus. Hoe dan ook, de blauwe plek is een ondergewaardeerd fenomeen, vind ik.

De dag dat ik zonder blauwe plekken door het leven ga, mag je me namelijk afvoeren naar het gesticht. Dan is er iets grandioos misgegaan. De blauwe plekken zijn mijn tekenen van dat ik leef. En hoe horkerig ze ook staan, ik omarm ze.