Back to life, back to reality

Het zit erop. Vorige week vrijdag schitterde ik hier van afwezigheid omdat ik op dat moment neerdaalde op de Nederlandse bodem en eerlijk gezegd even met mijn gedachten ergens anders was. Het drie maanden ‘alleen-op-reis-avontuur’ is ten einde. Mensenkinderen, wat is de tijd gevlogen.

Als ik terugdenk aan de dag dat ik vertrok lijkt dat eeuwen geleden, maar als ik dan bedenk wat ik allemaal heb gedaan en hoe snel dat is gegaan, lijkt het alsof ik twee weken weg ben geweest. De eerste twee maanden ben ik in mijn eentje van Miami naar New Orleans, Austin, Los Angeles, Las Vegas, San Francisco en San Diego gereisd en tussendoor nog met een RV door Grand Canyon, Bryce, Arches en Monument Valley gescheurd. De laatste weken bracht ik door met een vriendinnetje in Costa Rica om vervolgens af te sluiten bij een ander vriendinnetje in New York City. En nu ben ik dus weer thuis en zit ik weer achter mijn computer in het vertrouwde Amsterdam. Alsof ik nooit ben weggeweest.

Ik was gewaarschuwd

Voordat ik ging werd ik al door iedereen gewaarschuwd. ‘Vief, het is gruwelijk spannend, maar aan het eind blijkt het de mooiste reis van je leven’, ‘Je wil straks nooit meer terug’, ‘Vief, dit wordt de tijd van je leven, onvergetelijk’, ‘Vief, ga op reis, hier verandert niks’. Ze hadden allemaal gelijk. Het is de reis van mijn leven. Het was een fantastische, onvergetelijke ervaring en ik kan iedereen aanraden om in je eentje langere tijd op reis te gaan. Een essentieel detail is wel: dit besef kwam niet direct.

De perfecte reis: hoge pieken, diepe dalen

Hier op VIESWIEF heb ik mijn wisselende gevoelens tijdens mijn reis al vaker met jullie gedeeld, maar mensen die alleen mijn Instagram in de gaten hebben gehouden denken dat ik drie maanden lang dag in dag uit met volle teugen heb genoten. Het perfecte plaatje, on top of the world. Ik kan je vertellen dat drie maanden alleen op reis niet altijd fun and games is. De eerste week in Miami heb ik enorm moeten wennen. De gedachte dat ik echt drie maanden lang alleen was beangstigde me. Wat heb ik gedaan? Waarom wilde ik dit? Is dit wel iets voor mij? Ik vond het moeilijk contacten te leggen, was nog enorm zoekende. Overdag op het strand genoot ik met volle teugen, maar de avonden waren zwaar. Ik had nog niet veel behoefte aan random contacten, maar alleen was ook maar zo alleen. Ga ik dit drie maanden volhouden? Die verwarrende gevoelens verdwenen gelukkig naar de achtergrond en ik begon steeds meer te genieten. Steeds vaker kwam het besef dat ik dit echt gewoon in mijn eentje aan het doen ben. Alles zelf uitzoeken, zelf op pad van de ene naar de andere staat. De gedachte ‘Jezus, wat ben ik eigenlijk een stoere chick‘, kwam steeds vaker naar boven. Maar ik heb ook nog genoeg vreselijk eenzame momenten gehad. Ik heb meerdere keren keihard staan huilen. Op straat, onder de douche of ergens in mijn eentje op een berg. Ik heb mij in drie maanden tijd op mijn allerbest en allerslechtst gevoeld. Op de toppen van mijn geluk, maar ook intens eenzaam en verdrietig. En misschien is het dan toch waar, heb ik inderdaad de perfecte reis gehad. Want de clichés zijn waar, je kan niet genieten als je geen diepe dalen hebt gekend. En ik voelde mij extra sterk als ik tien minuten nadat ik keihard had staan huilen, weer diep ademhaalde, een bar instapte, en vervolgens binnen no time met een wildvreemde in een leuk gesprek verzonken was. Aan het einde van de reis zijn het de leuke momenten die overheersen en dat waren er een hoop. En ik had het voor geen goud willen missen.

Alle clichés zijn waar

Over clichés gesproken, ook dat zwarte gat is waar. Ik ben inmiddels een week thuis en nog steeds niet gewend. Los van de jetlag valt het me zwaar weer in het ‘normale’ leven te komen. Weer in de sleur van alle dag. Op zoek naar een baan, weer in hetzelfde huis in dezelfde buurt met dezelfde mensen. Geen spontane gesprekken in de supermarkt of bij het stoplicht, geen onverwachtse complimentjes terwijl je naar de tram loopt. Weer in het individualistische Nederland. Tuurlijk, ik vind het heerlijk mijn familie en vrienden weer te zien, daar keek ik de laatste weken ook echt naar uit. Die koffer was ik ook meer dan zat, een kledingkast, schone badkamer en fijn bed waren ook echt dingen die ik graag weer had. En het scheelt enorm dat het hier nu zomer is en ik voorlopig nog even vrij ben. Lange zomerdagen op het strand of terras maken elk leven leuker. Maar ik wil niet dat dit de eerste en enige keer is dat ik zo’n reis kan maken. Ik wil niet het vooruitzicht hebben dat ik de komende jaren achter een computer doorbreng, naar weekenden uitkijk en dag in dag uit in hetzelfde ritme verdrink. Maar hoe dan nu verder? Die gedachte nam al snel de overhand. Maar dan kijk ik weer even naar mijn linkerarm en zie ik mijn reminder. Ik ga mijn reisgevoel proberen vast te houden. Meer genieten, meer loslaten, minder streng zijn voor mijzelf. Dat betekent dus ook dat ik niet ga vastpinnen op een bepaald toekomstbeeld, maar dat ik het leven ga nemen zoals het komt. Mijn wens, alleen op reis, is in vervulling gegaan en nu is er weer ruimte voor een nieuwe wens. Het hoeft niet perfect en het hoeft niet allemaal snel en nú en beter.  En ik ga gewoon gesprekjes voeren in de supermarkt en complimenten geven aan mensen als ik iets leuk vind. Want daar wordt iedereen beter van. Live a little more. Dat is precies wat ik ga doen.