Awkward afscheid

hDaar hang ik dan. Getuite lippen en klaar voor zoen twee (van de drie). In slomotion besef ik dat ik awkward voorovergebogen sta met mijn klaar-om-te-kussen-mond, maar dat mijn verzoek niet gehoord wordt. De vage kennis van wie ik afscheid neem, probeert zich behendig naar achteren te manoeuvreren. Duidelijk hanteren we niet dezelfde afscheidsetiquette. Zij ging voor de enkele kus. Ik voor de klassieker: drie kussen. Om deze sociale faux-pas minder pijnlijk te maken, wordt uiteindelijk maar de knuffel ingezet als reddingsmiddel. “Tot snel he! Jaaa tot snel, doehoeei!”.

Afscheidsetiquette

Afscheid nemen. Een uiterst eenvoudig, doch awkward tafereel. Bij mijn beste vrienden gaat het van nature. Je snapt elkaars etiquette. Mocht het dan onverhoopt toch een keer spaak lopen, dan is het awkward-stadium al lang gepasseerd. MAAR, de moeilijkheidsgraad neemt toe zodra je ook maar één stap buiten je inner circle zet. Je herkent elkaars routine niet, en dan wordt het spannend.

De meeste sociale situaties gaan me wel redelijk af. Contacten leggen, in mijn eentje op een feestje zijn, interesse tonen en chit-chatten met onbekenden en vage kennissen. Maar dan nadert het afscheid. Alarmbellen beginnen te rinkelen. Wordt het de social hug? Gaat er gezoend worden? Blijft het bij een handdruk? Na het nodige gestuntel valt er meestal wel wat van te maken, maar gemakkelijk is het niet. Botsende hoofden, knel-zittende vingers bij handdrukken, ongemakkelijke schouderklopjes en hybride luchtkussen. De een knuffelt waar de ander wil high fiven. En als er zoenen aan te pas komen, hoe vaak in vredesnaam dan?

Awkward kus

De mogelijkheden zijn legio, en daarmee ook je faalkansen. Behendig probeer ik altijd in te schatten met wat voor afscheidstype ik te maken heb. Coulant als ik ben, probeer ik daarin mee te gaan. Vaak heb ik het fout, en hang ik weer ongemakkelijk in iemands nek. Of nog erger, vlakbij iemands mond. Dit kan nog wel eens voorkomen wanneer je sympathiek een kus op iemands wang wil planten, die vervolgens door een onhandige samenloop van bewegende hoofden in het mond-gebied terecht komt.

Ik geef je één kus hoor!

Zelf geef ik de voorkeur aan de enkele kus. Bespaart tijd, voelt oprechter en is intiemer. Toch hoort er bij iedereen in mijn leven een ander soort afscheidsroutine. Vriendinnen krijgen er één, net als mijn drie zusjes (met additioneel een ondefinieerbare brul uit zusterliefde). Opa en oma’s krijgen er drie plus een knuffel. Mijn vader daarentegen gooit alle afscheidsvormen in de strijd. Van high five tot omhelzing, van hardhandige schouderklop tot zes kussen, waar ik maar gewoon in meega. En dan vervolgens nog uitzwaaien tot ik al drie kilometer in de verte ben. Oh, en over het afscheid met Vief hoef ik niet eens te beginnen, daar snappen we zelf ook niks van.

Nou, doei dan maar. Tot snel, groetjes aan de rest hè!