Amsterdamse Feestjes

“Twaalf Euro” murmelt het meisje achter de bar emotieloos naar me. Haar mond in omgekeerde U-stand, alsof alle levenslust uit d’r is gezogen. Uit mijn afgeragde glitterportemonnee frommel ik wat kleffe briefjes van vijf die hun gloriedagen lang geleden achter zich hebben gelaten. Op het gezicht van miss emotieloos zie ik twee ogen verveeld naar boven rollen die verraden dat ik de plank misgeslagen heb.

“We zijn cashless, je kunt dus alleen pinnen” zegt ze net zo verveeld als haar rollende ogen. Haar uitspraak onderbouwt ze met een wijzende vinger naar het bordje dat me attendeert op een je-kunt-hier-alleen-pinnen-afrekensysteem. Duidelijk. Stom van mezelf, cash geld is zó 2010. Gelukkig beheers ik de contactloos betalen-truc, en bedenk ik dat ‘van tevoren pinnen’ anno 2018 echt niet meer nodig is.

Afijn, voldaan neem ik de twee biertjes van de bar. Totdat het besef komt dat ik zojuist twaalf Euro voor heb neergeteld. Omdat je het glas er verplicht bij moet kopen. TWAALF EURO! Alsof God himself erin gepiest heeft. Alsof Kanye West deze bottles gepopt heeft terwijl Merlijn de Tovenaar een gepersonaliseerde toverspreuk in het verharde plastic fluisterde.

Maar nee, ik begeef mij slechts op een doorsnee Amsterdams zaterdagmiddagfeestje. Dan heb ik het nog niet eens over de ‘echte’ festivals. Met entreekaartjes van 60 Euro en alles. Hét luilekkerland voor gebakken lucht en doorgekookte barprijzen. Aangebrande Instagram-ego’s en stijfgeklopte arrogantie. Catwalks door modderige stadsparken en kledingstukken waarvan je je afvraagt wie bedacht heeft dat het draagbaar is. Waar water uit de tap gutst in plaats van bier, om het kaakschaatsende publiek te hydrateren.

Hypocriet als ik ben, doe ik ’s zomers gewoon mee aan de hele kermis. Betaal ik zonder mokken 6 euro voor een biertje en eet ik gebakken biologische afzetterij uit een foodtruck. Toch vraag ik mij af in het kader van ‘vroeger was alles beter’… Waar is de tijd gebleven dat bier nog 1,50 was, dat pinnen alleen voor de supermarkt was weggelegd, je poep nog met korte oe schreef en seks nog vies was?

Het antwoord vond ik toen ik belandde op een dorpsfeest in Overijssel. In een tent in een weiland, tussen de trekkers en de koeien. Meebrullen met alle foute hits van de wereld. Met een vette bak onvervalste niet-biologische friet met mayo in mijn hand en een kroket, afgetopt met gluten. Waar ik hopeloos met mijn pinpas liep te zwaaien, maar geen pinautomaat te bekennen was.

“Twaalf Euro”, zei het vriendelijke meisje achter de bar met een lachend gezicht naar me. Tevreden nam ik zes (!) biertjes van de bar. Een beter einde van het festivalseizoen had ik niet kunnen wensen.