Uitstelgedrag

Mijn bed, woensdagochtend, 6:00. Het meest gehate geluid ter wereld staat op het punt mijn trommelvliezen te doorboren: de wekker. Het ellendige geluid op mijn telefoon draagt de misleidende naam ‘Ocean Voyage’ en heeft niks, ik herhaal: niks te maken met een rustgevende reis langs de idyllische Franse kust. Integendeel. Ocean Voyage is een onmenselijke manier van de realiteit door iemands (lees: mijn) strot douwen. Het besef dat er om 9:00 een stuk online moet, ik nog geen letter op papier heb, gisteren een fles rode wijn in mijn slokdarm heb zitten mikken en mezelf op dit moment het liefst van de veertiende wil gooien omdat ik voor de zoveelste keer alles tot het laatste moment heb laten liggen.

Uitstelgedrag. Ik weet dat ik niet de enige ben die dit gedrag vertoont. Last-minuteperikelen zorgen bij mij al 25 jaar voor de nodige stressmomentjes waarbij mijn omgeving niet altijd ongedeerd blijft. Vroeger ging dit gepaard met scheldpartijen, agressief ge-‘aarrrgh’ en af en toe een stomp tegen een toevallige passant (lees: zusje). Nu ik volwassen ben heb ik mijzelf aangepraat dat ik het beste presteer onder druk en blijft mijn omgeving tegenwoordig zo goed als schadevrij.

Toch zijn mij alle sporen bijster waarom ik zo veel uitstel. Dat dat bureaublad toch echt eerst opgeruimd moet worden. Dat ik eerst twee afleveringen van Say Yes To The Dress moet kijken, afgetopt met een aflevering Game of Thrones. Dat de Dumpert Top-5 echt nog even gecheckt moet worden en vervolgens diep doorgeklikt bent in het YouTube-account van dr. pimple popper. Pas als de deadline verstreken is en ik nog steeds naar een jodelende hond op een eenwieler met een paarse panty over zijn hoofd zit te kijken, als ik weet dat het eigenlijk al te laat is, dan komen die handjes uit de mouwen. Een flow waarin ik alles in een keer eruit knal. Waar er geen tijd meer is om alles honderd keer te overzien, te herschrijven, door te lezen of überhaupt bewust te zijn van wat ik eigenlijk aan het doen bent, met het voornemen het volgende week écht anders te doen. Heeft het te maken met prestatiedrang? Bang zijn om te falen? Bij gebrek aan tijd kan ik die tikkende klok namelijk de schuld geven van mijn eventuele misser.

08:44. De valreep klopt aan. Mijn stuk is af. Ik besluit het volgende keer echt anders te doen, net als ik de afgelopen keren het echt besloot anders te doen. Maar zo werkt het helaas niet. We houden onszelf graag voor dat we beter presteren als de druk hoog is. Ik ben een last-minutemens en dat zal ik altijd blijven. En hoe diep mijn verlangens ook zijn om ‘Ocean Voyage’ om 06.00 ’s ochtends uit het raam te pleuren… zonder hem (of haar) had ik geen enkel stuk kunnen schrijven.