All you need is emo-tv

“Bij het songfestival”. Antwoord ik een beetje awkward op de vraag wanneer ik voor het laatst gehuild heb voor de tv. Oké, geen tranen met tuiten. Gewoon, een minitraantje. Toch is het waar. Men neme een emotioneel tv-moment, hartverscheurend liefdesverhaal of meeslepende dramaserie en ik lig te janken. Geef me een aflevering All You Need Is Love, en zoute tsunami’s bulderen over mijn wangen. Snot druipt even melodramatisch naar buiten en flarden wc-rol vormen langzaam een zompige berg naast me op de bank. Chips (naturel ribbel) en wijn zijn niet aan te slepen en als je denkt dat ik op zulke avonden verdrink in een golfslagbad van zelfmedelijden vanwege een of andere moeilijke break up of mental breakdown, dan heb je het mis. Ik heb de avond van mijn leven.

Dramaqueen

Hoewel ik op veel vlakken volgens mijn omgeving een vrij mannelijke denkwijze heb, zijn de sentimentele gevoelens niet aan te slepen bij het kijken naar emo-tv. Het is misschien zelfs wel een van mijn lievelingsbezigheden. Dramatische realityshows over mislukte emigraties naar Italië. Rampzalige pogingen om een zelfvoorzienende Bed & Breakfast op te zetten in het minst toeristische gebied van Engeland. Verloren liefdes en families die elkaar, na 68 jaar in de krochten van Zambia te hebben gewoond, weer in de armen sluiten. Of hachi-achtige films met puppy’s en andere zielige dieren. Geef me vijf minuten emo-tv, en de sluizen staan open.

Lindsay Lohan

Met mijn onuitputtelijke tv-traanbuizen heb ik voor het eerst kennisgemaakt bij het kijken van Dubbel en Dwars (origineel: The Parent Trap, voor de very international kids). Je weet wel, die film waarin Lindsay Lohan nog niet vercrackt door het leven ging en op onverklaarbare wijze een tweeling speelde die niets van elkaars bestaan af wist. Ik was zeven en het was de mooiste film die ik ooit had gezien op videoband.

Schrale troost

Een beetje gênant vond ik het altijd. Ben ik wel helemaal honderd? Voel ik me te verbonden met gekkies of fictieve karakters vanwege een onontdekte kronkel of gemis in mijn eigen leven? Nee, schrale troost: 92% van de mensch huilt wel eens bij een tv-moment. Fjieuw. Nog beter is dat Vief ook haar sporen verdiend heeft als gevestigde tv-jankerd, dus ik ben blij dat ze weer terug is. Er is niemand met wie ik liever een ouderwets potje janken uitspeel dan met haar. Waar zijn de tissues?

Janktip

P.s. Ben je ook zo’n jankbal? Dan heb ik nu de beste serietip allertijden voor je: This Is Us. Een alles behalve subtiele dui-men-dikke dramaserie over het leven van drie dertigers die er gegarandeerd met je hart vandoor gaan. Ik ga er goed op in ieder geval. Kijken dus.