Agressief met Vief #1

Mensen die mij kennen, weten dat ik met gemak switch van totale euforie naar intense scheldkanon en weer terug. Ik ben erg makkelijk blij te maken, maar er zijn ook heel wat zaken die het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Ik heb het dan niet over grootsheden als onrechtvaardigheid, dierenmishandeling of verraad, want don’t get me started. De irritatie zit ‘m vooral in deze kleine dingen, je liegt als je ze niet herkent…

Een papieren krant

Uiteraard ben ik te karig om zelf een abonnement af te sluiten en lees dus de krant alleen in openbare ruimtes of bij mijn ouders. Dan zit ik dus lekker op een terrasje met een kop koffie, krantje erbij, helemaal volwassen te wezen. De intellectualiteit spat van mij af. Ik zie dat mijn vingers inmiddels wat zwart beginnen te worden van die gore inkt, maar dat vegen we gewoon af aan de spijkerbroek. Vervolgens begint het te waaien. Ik sla een pagina om en ja hoor, dan begint het geneuzel. De hele katern flikkert eruit, de volgende bladzijde slaat niet lekker om en alles scheurt halverwege doormidden. Ik geef nog een subtiele tik in het midden van de krant om de vorm normaal te houden, maar weet al dat dit niet gaat werken. Het liefst beuk ik die hele pleuris krant tot een gigantische prop en smijt die zo ver mogelijk van mij af. Maar dat kan dus niet, want het is mijn krant niet. Doei intellectualiteit, doei kut krant.

Kleding op de fiets

Ook wel het Kim K. dilemma genoemd. Helemaal prachtig, die jassen tot aan de enkel, zwierige lange rokken en wijde palazzo broeken, maar praktisch? Nee. Hoe fiets je in vredesnaam met die items? Ik riskeer liever geen dikke smeerstreep op m’n kleding, dus fiets ik negen van de tien keer als een gevaar op de weg met 1 hand aan mijn stuur en 1 die al die overtollige kledingflappen bij elkaar probeert te houden. Sinds kort heb ik een nieuwe techniek: de luier. Een soort middeleeuwse knooptechniek. Laat maar een reactie achter als je de instructies wil. En ja, ik weet ook dat je jasbeschermers kan kopen, maar hallo, ik woon in Amsterdam. Hier heb je die jasbeschermers maximaal een week omdat ze er binnen no time afgepleurd, gesloopt of gejat zijn. En ben je dan veilig van de fiets, heb je die grote, wijde mouwen waarmee je aan de trapleuning en deurklink blijft hangen en in de haast drie meter terug geslingerd wordt. Niemand zei dat fashion leuk zou worden.

Dingen die niet werken zoals het moet

Een fietsslot dat niet sluit of opent en ondertussen wel tien keer op je teen klettert; een koffer die niet gezellig achter je aan rolt, maar continu omkantelt waardoor je een polsblessure oploopt; een schoudertas die bij elke beweging van je schouder pleurt, het heet toch een SCHOUDERtas? En wat dacht je van zo’n plastic strandbedje wat niet in positie blijft. Bij elke opwaartse beweging schiet die stang uit de juiste stand en kan je je weer in allerlei bochten wringen om zonder van je bed af te komen die stang terug te doen. Please, werk een keer mee!

Verpakkingsmateriaal

Valt eigenijk onder de bovenste categorie, maar verdient een eigen plek. Vastzittende deksels, onmogelijke draaidoppen, niet aansluitende koffiedekseltjes, blikjes zonder lipje… Man, man, man, wat kan een mens daar agressief van worden. Niks frustrerender dan het moment dat jij met al je danoontjepower aan een deksel hebt zitten hangen en iemand anders een laf draaitje geeft en plóp, open. Nog zo een, bierflesjes openen zonder opener. Is er íemand die mij kan leren hoe ik dat met een aansteker doe? Na jaren aankloten lukt het mij nog steeds niet. En ken je die verpakkingen met plastic voor en karton achter? HORROR! Op een of andere wonderbaarlijke wijze hebben ze nooit een opening-achtig-iets gemaakt in het karton. Dus je moet een kwartier frutten met iets scherps om erdoorheen te komen. Soms probeer je nog gewoon het plastic van het karton te scheiden, maar dat resulteert vaak alleen in triljoen losse stukjes karton en geen opening. Nog zo’n onnozele: een schaar die vastzit met zo’n irritant wit tie wrapje. Joehoe, daarom koop ik toch juist een schaar?!

Je merkt het al, de irritaties zijn niet aan te slepen. Tijdens het schrijven van deze blog ontdekte ik de ene na de ander irritatie. Het hield níet meer op. En dan is er 1 thema nog niet eens besproken: menselijk gedrag. Want dat, lieve mensen, dat biedt genoeg materiaal om hier een 85-delige serie van te maken. Wat dacht je namelijk van smakkende, traag lopende of bijgeluid-creërende mensen? Voor nu kunnen we weer even diep in en uitademen, spanning van de schouders schudden en dan zien we elkaar binnenkort bij deel 2 van Agressief met Vief.