Afkickcentrum Kilimanjaro

Om 05:45 gaat mijn wekker.  Ik hijs mijzelf in de comfortabele kleding uit mijn column van vorige week, en in vol ornaat werp ik een laatste melancholische blik in de badkamerspiegel. Ik doe mezelf nog even een ongemakkelijke glimlach cadeau bij wijze van afscheid. De komende zeven dagen is er namelijk geen passpiegel in de buurt waarin ik mijn hoofd, kapsel of kleding kan checken. Misschien maar beter ook, vermoed ik. Op naar de Kilimanjaro!

Nu mijn oksel nog fris ruikt…

Nog even ga ik met mijn handen door mijn frisgewassen en (voor mijn gevoel) levendige, glanzende, veerkrachtige manen met perfecte puntjes. Nog even ga ik met mijn hand langs mijn benen, die aanvoelen aan alsof er een Zamboni-ijsdweilmachine aan te pas is gekomen (in werkelijkheid was het gewoon een wegwerpscheermesje van de HEMA, maar toch). Ook ruik ik, als niemand kijkt, stiekem nog even aan mijn nog-niet-naar-zweet-ruikende oksel. Heerlijk.

Afkickverschijnselen

Want zeven dagen wordt het afkicken. Zeven dagen zonder stromend water. Zonder shampoo. Zonder douche. Zonder elke dag schone sokken. Zonder koffie, wijn of bier. Zonder werk, afspraken of vrienden. Zonder elektriciteit, social media of enig contact met de buitenwereld. Alles wat mijn dagelijkse leven dagelijks maakt, wordt ingeruild voor 180 graden andere koek tijdens de Kilimanjaro-expeditie. Het is kamperen voor gevorderden. Geen camping in Zuid-Frankrijk met animatieteam en disco, maar back to basic op ruig terrein. Geen -4 NAP, maar een rooftop sunrise op bijna 6000 meter hoogte. Geen 30 graden bij het zwembad, maar -20 met ijzige wind.

Mentale uitdaging next level

Of het afzien was? Absoluut. Hoogteziekte, bevroren snot en verzuurde bovenbenen kwamen eraan te pas. Het was mentale uitdaging next level. Het was fysieke bootcamp to the max. Het was de vermenigvuldiging van mezelf tegenkomen keer 10. Het waren diepe dalen op grote hoogtes. Maar spijt? Geen moment.

Want het was fantastisch. De angst voor het afkicken maakte plaats voor genieten van elk moment. Van de uitzichten, de sterrenhemel en het primitieve leventje. Van gewekt worden met thee tot het slaapmatje dat plots aanvoelde als een comfortabel hotelbed. Van de buitenlucht, van het geen verbinding hebben, van de berg en bovenal van elke stap in de richting van de top. Dat het zweverig klinkt kan me niks schelen, want met dit ontiegelijke avontuur heb ik mooi #1 van mijn bucketlist afgestreept.

En dat ongewassen haar? Dat was echt mijn laatste zorg.