25 en grijs?

23 september 2004. De dag die voor velen bekend staat als de sterfdag van Neerlands’ meest befaamde volkszanger, held en legende: André Hazes. Ik als kuiken snapte er werkelijk geen hol van waar al die ophef goed voor was. Ik bedoel, Jesse McCartney had toch veel leukere liedjes en was daarbij toch veel knapper?

Eerste keer

Bovendien had ik wel een ander wereldprobleem aan mijn hoofd als twaalfjarige. Alle eerste keren zijn spannend, maar deze choqueerde me. Ik schrok ervan toen ik betrapt werd. Alsof ik te jong was en het eigenlijk niet hoorde. Het gebeurde sneller dan het kon doordringen, maar des te groter was de indruk die ‘hij’ achterliet. Even deed het pijn, maar ik was er -goddank- vrij snel vanaf.

Bij de kapper gebeurde het. Terwijl de Betsies en de Jokes uit het dorp onder het genot van een droogkap en een kopje koffie over Hazes keuvelde, keek de kapster mij geschokt aan. “Kind, hoe oud ben je eigenlijk?” vroeg ze met enorme ogen. “Twaalf, hoezo?” antwoordde ik quasi-volwassen. “Je bent vrij jong, maar uhmm, ik zie hier een grijze haar… Wacht, ik trek hem er wel even uit”. Alsof Hazes zich bij nader inzien had bedacht, was opgestaan uit de dood én zich in een kikkerpak op mijn schoot had geworpen, vlogen alle ogen naar mij. Ik voelde dat dit de geboorte was van een smeuïg kappers-gespreksonderwerp voor de komende weken: Wies van twaalf heeft nú grijze haren. Hoe zou ze eruit zien als ze 25 is, arm kind?!

Au Naturel

Schrale troost voor mezelf en teleurstellend nieuws voor de DorpsBetsies: die 25 staat over drie weken voor de deur en mijn haarkleur is nog steeds zo naturel als ribbelchips. Toch valt het te betwijfelen of ik de 30 net zo ongekunsteld ga halen. Bij die ene kleurloze rakker is het de afgelopen 13 jaar namelijk niet gebleven… Steeds vaker schitteren er verse, zilverkleurige lokken op mijn hoofd. Pincet steevast binnen handbereik om de indringers er hardhandig uit te bonjouren. Maar, aan alles komt een eind. Ook aan de ontkenningsfase, nu mijn omgeving steeds vaker roept ‘hee, zie ik daar nou een grijze haar?’. JA, VERDOMME. Daar zit inderdaad een grijze haar. En niet één, neeeee, wel tien! En denk maar niet dat ze onopgemerkt zijn gebleven bij ondergetekende.

Tijd om een emmer waterstofperoxide over mijn hoofd te kletteren? Mwah, zo ernstig is het nou ook weer niet. Mijn omaatje was op d’r twintigste al grijs, dus als ik de dertig haal met af en toe een opmerking van een oplettende kijker of desnoods een kunstmatige tint aan m’n haar toe te voegen, hoor je mij niet klagen. Daarbij komt, de grijze coupe is, naast de neuspiercing, de kleine tepel en de gekrulde bovenlip nog prima on trend… toch?